Hoe twee jongetjes verzeild raken in NYC (25 april 2016)

Dierbare landgenoten: wees gegroet!

Wij, W.M.J Vink & T.W. van Dieren III, zijn zeer verheugd u de komende weken te mogen bombarderen met pietluttige belevenissen en diepzinnige gedachten aangaande ons verblijf in New York City voor de periode van twee weken. In deze eerste publicatie betrekken wij u bij onze ervaringen aangaande de reis en de eerste indrukken van de metropool der metropolen, potentaat der potentatiën.

De Reis
Ons rust de onmogelijke taak op de schouders u lotgenoot te maken van onze afschuwelijke tijdverspilling voorafgaand aan de reis. Onze vlucht zou in eerste instantie van Brussel via Frankfurt naar New York plaatsvinden, maar i.v.m. wat hardnekkige mensen die de polygamie tot 72 vrouwen per man wilden opvoeren, ondervonden wij een annulering van onze vlucht van Brussel naar Frankfurt. Als gevolg hebben wij: 20 uur wachtmuziek geluisterd (waarvan 15 bij het WTC, voornamelijk lichtvoetige vakantiemuziek en 5 bij Lufthansa, voornamelijk afgrijselijke technomuziek), 5 uur gesproken met een allerhande personen die bij een klantenservice meestal niet thuis horen en 5 gb internet verspild aan Whatsappberichtjes over de actuele situatie (de telefoonrekening zullen wij, i.v.m. meelezende ouders, niet mededelen). Toen uiteindelijk duidelijk was dat wij er serieus boos over begonnen te worden, werd er snel een rechtstreekse vlucht van Brussel naar NY aangeboden, wat de pijn enigszins verzachtte.
Zaterdagochtend in de morgen verlieten wij rond de eerste ochtendgloren ons geliefde vaderland Goeree-Overflakkee, reden via Brabantland naar het land der gebelgden altevorens wij op Zaventem in een ongeorganiseerde chaos landden (niet helemaal waar, we moesten nog opstijgen). U kan onze interessante route over de luchthaven Zaventem als beste als volgt voorstellen: loop van de keuken naar uw eettafel rust na iedere afgelegde 50 cm even lekker een uurtje uit van de geleverde inspanning. Zodoende doet u er toch nog 2,5 uur over. Welnu, op Brussel moet je eerst met je racebak en al langs een imposante vertoning van mitrailleurs rijden die je loerend bestoken met gemene blikken. Vervolgens wordt je gedropt in een parkeergarage waarna je geliefde familieleden direct het veld weer mogen ruimen, je sluit aan in een 500 meter lange rij, wacht 1 uur op de eerste grondige controle van je lichaam en bagage, komt vervolgens in de terminal, sluit aan in een rij om je ruimbagage in te leveren waarin je weer 1 uur wacht, vervolgens komen mensen erachter dat je niet naar Ouagadougou maar naar NY moet, waarna je in allerijl door de massa's Afrikanen wordt geloodst en je bagage incheckt om vervolgens de verheugende mededeling te horen te krijgen: Uw gate is heel ver lopen. Dankjewel hoor!
Kort samengevat: lekker relaxed. Na het inchecken van de bagage hadden wij een half uur om onze vlucht te halen. Dus trokken wij een sprint van jewelste (als iemand ons wereldrecord gemeten had was Usain Bolt spontaan een derderangs amateur geweest) en spoedden ons naar de derde controle: jippie! Ons sluw oog zag al spoedig een gat in een van de rijen, en de wachtenden hadden hun kont nog niet gekeerd of hoppatee, daar stonden twee gangsters voor hen. Gelukkig ging dit allemaal snel, en we vervolgden al snel onze massasprint richting gate B 40, zo'n 1,5 kilometer verderop. Compleet buiten adem strompelden wij de loopband af en slootten aan in de rij: alles kwam gelukkig weer op zijn pootjes terecht. Slechts één advies: mocht u eventueel ooit erover nadenken binnen een periode van 12 maanden misschien eens via Brussel te reizen: doe het niet.
De vlucht vloog om. Het eten was belabberd, de stoelen bezorgden een spontane hernia, maar het personeel was vriendelijk en dat maakte het allemaal weer enigszins goed. Bovendien zat de sfeer er goed in, en nadat onze buren aan de andere kant van het gangpad binnen het half uur al drie biertjes op hadden, begonnen wij gebroederlijk te lallen met een spontaan hogedrukgebied tot gevolg, vandaar de hevige turbulentie. De landing in NY was een klapper van hier tot Tokyo (en weer terug natuurlijk, we zitten nu namelijk nog steeds in NY). De piloot wou ons duidelijk weer effekes wakker schudden. Bij de immigratie moesten we weer terug uit de rij omdat Van Dieren zo slim was geweest de stewardess te vertrouwen die valsheid in geschriften wou plegen: we moesten toch echt allebei verklaren dat we geen voedsel mee hadden (is kaas voedsel?! Hoe bedoel je?), in tegenstelling tot wat ze gezegd had. Vervolgens vrolijk door de tweede controle waar wij zeer nauwgezet ondervraagd werden wat we precies kwamen uitvreten. Timon geloofden ze blijkbaar niet op z’n blauwe ogen, want hij moest nog apart naar een andere balie voor een second opinion. Na wat handjeklap kwamen we er toch door en oom Pieter was alreeds in de buurt en bracht ons welhaastiglijk naar Immanuel House. Daar wachtte ons dikke knuffels van de ganse familie, in het bijzonder kleine nicht Channah (6) en Boaz (4). Het was rond de negende ure, dus besloten wij met het hele rataplan nog naar Coney Island beach te verkassen waar we over de pier wandelden, vergezeld door de meest ‘interessante’ muziek uit ‘andersdenkende’ muziekculturen. Vervolgens werd de aankomst in NY bekrachtigd door een bezoek aan de MacDonalds. Dit staatsbezoek aan het wereldberoemde restaurant werd vervolgens op de terugweg gevierd door harde trekken aan ons haar door C. en B. (geen namen i.v.m. privacy van de verdachten). Terug in ons appartement doken wij ons bed in waarbij wij tijdens onze duikvlucht al in slaap vielen, zo zeer had vermoeidheid ons overvallen.

Zondag
Zondagochtend in de morgen werd Van Dieren om 04:23 gewekt door zijn gedachten en broeder Vink ronkte door tot een uur of zeven. Het was luxueus weer en in de feestvreugde werd het gekke idee gelanceerd om een broodrooster in stelling te brengen. Het stopcontact werd vervuld door de stekker en al spoedig begonnen we zoete broodjes te roosteren. Misschien staat u niet versteld, maar de eerste broden waren roetwit. Ene van D. had het rooster op ‘max’ gezet en was even zijn haar aan het doen toen dikke rookwolken (echt waar!) de kamer vervulden. U zult nu vast denken dat dat kwam door ijdeltuiterij, maar dat is niet het geval. Een hysterische brul, gevolgd door een monsterlijke run richting het broodroosterapparaat en een resolute klap op het apparaat delen u in het kort het heldhaftige optreden van de heer Van Dieren mee. De zwarte proefmonsters werden weggegooid en al snel kwamen er wat aangenaam gekleurde broodjes uit de broodrooster naar boven knallen. Om de derde ure vertrokken wij naar de kerk, waar Van Dieren als organist mocht deelnemen in de worship-muziekgroep. Daar de elektrische gitaren zich goed lieten horen via de versterkers, liet hij zich ook niet op zijn kop zitten en stampte alle zwelpedalen naar beneden, knalde de registers met een enorme kracht open, en ramde er lustig op los, zodat al het stof van de afgelopen eeuwen uit de pijpen werd geblazen. Het was even mistig door al het stof, maar toen tijdens de worship het dak eraf ging, was de mist gelukkig ook zo weer opgetrokken.
De preek ging over Kolossenzen 3:22-24 waarin ons geleerd wordt te dienen. Aan de hand van sprekende voorbeelden wist Pastor Doug dit ons uit te leggen. Hij noemde ons als gasten uit The Netherlands hartelijk welkom, waarna wij zo diep bogen dat we onze nek bijna braken.
Na de dienst aten we met de ganse vergadering der gemeente en speelden we nog wat op de vleugel om vervolgens koers te zetten richting Immanuel House. Omdat het prachtig weer was, gingen wij buiten lezen. Daar ontmoetten wij de Nederlandse vrijwilliger hier. Het eten des avonds was voortreffelijk en na de af was het tijd voor een intensief potje Risk (oom Pieter had die middag namelijk al met de lego gespeeld en een kasteel met ridders gebouwd en zat dus helemaal in die sfeer). Wie onze geliefde familie Van de Beukel kent, weet hoe een spelletje verloopt. De temperatuur stijgt tot het kookpunt, de lichaamskleur wordt langzaamaan dieprood, en het spelletje wordt een strijd op leven en dood. En dit alles is slechts lichtelijk overdreven. Na twee uur was de strijd nog steeds niet beslecht, maar omwille van de tijd moesten we de strijdbijl begraven en Timon riep zich triomfantelijk uit tot winnaar van het spel. Er was een complicatie: de rest stelde zich ook kandidaat als winnaar. Maar toch, Timon had duidelijk gewonnen. Het was tijd voor een goede nachtrust.

Maandag
Maandag zagen we het al niet meer zitten en namen wij het ongehoorde risico door Manhattan te gaan fietsen. Na wat reserveringsperikelen pakten we de metro richting Manhattan om onze fietsen op te halen. Dat liep alles geheel voorspoedig en om 10:43:15 stapten wij op de fiets voor een wilde tour door heel Manhattan. Het valt samen te vatten in één woord: kicken. Echt waar, het was grandioos. Met 40 km/uur over 7th Avenue sjezen richting Times Square, door rood en mensenmassa heen knetteren zonder enige bekommerdheid: testosteron ten top. William zette een GoPro-camera op zijn hoofd en heeft veel van onze waaghalzerij op beeld staan, later volgt een videoverslag hiervan. We fietsten heel Manhattan over: van Central Park naar VN Hoofdkwartier, Brooklyn Bridge, Freedom Tower, 9/11 Memorial, City Hall, Battery Park, American Museum of Natural History, Times Square, Empire State Building, Carnegie Hall, alles hebben we gezien. Een uiterst mooie manier om de eerste dag mee te beginnen. Hoewel vele automobilisten in de stad door ons flink wat kopzorgen hebben opgelopen, hebben wij in ieder geval genoten. Tussen auto’s door crossen met gevaar voor eigen leven: heerlijk. U voelt wel aan, beste lezer, woorden schieten tekort om deze extatische ervaring te beschrijven. Wij raden u dan ook aan het zelf eens te proberen. Timon heeft drie keer zijn ketting eraf gereden doordat hij zo hard optrok, maar het mocht de pret niet drukken al bezorgd het hem wel Zwarte-Pietenhanden. Beter dat iemand zichzelf zwart maakt, dan dat een ander dat voor hem doet. Eenmaal ten ruste in Immanuel House teruggekeerd namen wij heerlijk voedsel tot ons om vervolgens te beginnen aan dat wat nu voor u ligt.

Groet onze broeders en zusters in Nederland en laat de liefde tussen ulieden niet verdampen,

Gebr. Vink en Van Dieren