Oppassen en Pass-over outreach (28 april 2016)

Wees verheugd en ontvang onze groeten!

Deze dag bleven we in Brooklyn. Om acht uur stopte Van Dieren met maffen (we zouden gaan uitslapen, vandaar) en Vink snurkte nog tot half tien door. Van Dieren was daardoor alreeds de hort op gegaan richting de Beukeltjesfamilie alwaar op  Boaz en Yoel gepast werd (Channah zit al op school). Boaz die deze zware dag al had zien aankomen had blijmoedig de treinrails door de woonkamer gesmeten om zo des te spoediger aan de constructie van een compleet spoorwegemplacement te beginnen. Alreeds voor de start van de bouw werd het vertrouwen in Van Dieren door Boaz met de volgende toverformule uitgesproken: “Jij kan goed tleinrails maken, Timon.” (de ‘r’ is zowel voor Channah als Boaz mission impossible). Timon, diep emotioneel geroerd door zoveel vertrouwen, begonnen ijverig aan zijn levenstaak van deze morgen. Binnen het uur werd het bouwproject onder het genot van champagne opgeleverd, volledig volgens de planning en binnen de begroting. Boaz begon heldhaftig met tleinen over de lails te lacen, terwijl Yoel, die wakker begon te worden, zijn ochtendzang in de vorm van klaagliederen ophief. Dus begaf Van Dieren zich met grote spoed richting zijn slaapvertrek om hem uit bed te tjoemperen. Vervolgens begaf hij zich voor deskundigheidsbevordering even naar beneden om te vragen hoe Yoel precies gevoerd moest worden: een geprakte banaan met sinaasappelsap. Een kind kan de was doen, maar desondanks bleef het bij het eten, de was is direct weer zo’n verschrikkelijk grote klus. Boaz had ondertussen de ganse aarde met tleinen bedekt en hield er een strakke dienstregeling op na waartegen de NS ‘u’ zou zeggen. Hier en daar wat ontsporingen mochten de pret niet drukken en de tleinen vlogen op hoge snelheid door de kamer. Even later kwam Vink binnen die Yoel een vliegervaring 2.0 bezorgde door hem telkens de lucht in te gooien en weer op te vangen. Yoel vond het wel aangenaam en vertoonde een brede glimlach. Boaz dwong Van Dieren ondertussen om hem voor te lezen, wat Van Dieren dan ook gewillig deed (de boekjes waren afkomstig uit de liblaly). Hierna ging Vink met Boaz met de tleinen spelen waarbij het genot zulk ener hoogte bereikte, dat Boaz van het lachen in zijn broek plaste. Tja…..

Des middags gingen we met oom Pieter en een meneer, speciaal uit NL om een weekje mee te lopen, outreach doen op Coney Island Boardwalk (een soort boulevard aan het strand van Brooklyn). Vanwege Pass-over (Exodus, bloed op de deur en ongezuurde broden om uw geheugen even te prikkelen) hebben veel Joodse mensen vrij en dus waren er ook vele orthodoxe Joden. Aan de hand van een boekenkraam en het uitdelen van traktaten probeerden we in gesprek te komen. We begonnen en eindigden de outreach met een gezamenlijk gebed. Het is om eerlijk te zijn behoorlijk moeilijk om in gesprek te raken. Even in het kort Timon’s en William’s ervaringen:

Timon's ervaringen:

Met  3 mensen (niet-Joodsen) had ik best een goed gesprek, al was het maar kort. Toen ik op een gegeven moment drie oude, orthodoxe Joodse mannen in mijn outreach gedeelte zag komen was ik best wel gespannen. Ze zijn oud, zeer geleerd en super gesloten. Dus zoals te verwachten viel, namen ze geen traktaat over Pass-over aan. Het is gewoon een middag van doorzetten. Telkens weer vragen of mensen soms een traktaat willen. Orthodoxen die je uitlachen, minachtend aankijken of stomweg voorbijlopen zijn de gewoonste zaak van de wereld. Eén keer probeerde ik een trucje door een orthodoxe Joodse man aan te spreken met ‘Shalom sir’. Hij knikte vriendelijk waarbij zijn lichaam een beetje voorover boog, maar uiteindelijk nam hij toch niks aan. Er waren echter wel twee orthodoxe Joden die het traktaat aannamen en lazen. Een collega van een andere ministry die dat zag, vertelde ik vervolgens dat het desondanks in de prullenbak gegooid werd. Hij zei: “Those are the successes, because they’ve read it,” wat voor mij een nieuw licht op de zaak wierp. Oom Pieter raakte nog heel even in gesprek met een orthodoxe Jood die hem vroeg: “How long have you studied?” De Joodse jongens studeren namelijk dertien jaar onophoudelijk de Talmoed, en die willen wij als missionairies nu even de les lezen?! Dit voorbeeld geeft goed inzicht in de leefwereld van de Joodse mensen en biedt nieuwe kansen om anders outreach te doen: meer aan de hand van vragen zodat we laten merken dat we willen leren wat zij allemaal weten en zo toch bij Jezus uit te komen. Rond 16:00 uur vertrokken we weer, het was verschrikkelijk koud (hadden we maar meer vesten meegenomen) en gingen we langs bij collega’s in de Russische wijk die ook outreach aan het doen waren. Daar vlogen de Russische NT’s als zoete broodjes over de toonbank, al was het gesprek moeilijk omdat niemand op straat echt Engels kon. Gelukkig was er een Joodse vrouw bij onze boekenkraam die ook Russisch kon. Ik probeerde nog aan wat mensen een traktaat uit te delen. Ontdekkend was dat het in deze wijk niet uitmaakte wat voor woorden ik daarbij uitsprak. Over het algemeen zei ik zoiets als: “Can I give you one of these?” waarna ik vervolgens een traktaat voorhield. De Nederlandse vrijwilliger hier raadde mij aan om te ontdekken of er echt naar mij geluisterd werd door iets anders te zeggen. Dus bood ik een traktaat aan met de woorden: “free hotdog!”. Geen reactie.  

William’s ervaringen:

Deze outreach was voor mij de eerste keer. Tijdens de outreach had ik de taak om op de boekentafel te passen. Ik zag toe hoe de anderen de strijd aangingen met het uitdelen van folders en traktaten. Zelf had ik nog een gesprek met een missionary die dit werk sinds een half jaar doet. Verder heb ik gekeken hoe de anderen dit aanpakten, want het is niet zomaar iets om alleen jezelf er ‘uit te praten’ als er aan paar Joodse mannen naar je toe komen. Over het algemeen genomen vond ik het een mooie ervaring.

Het eten ’s avonds was overheerlijk en na de afwas volgde de planning voor de volgende dag. Er werden tickets voor Carnegie Hall (concerthal in NYC) geboekt. Toen deze geprint waren ging Timon ze ophalen. Beneden was het helemaal donker toen Timon nietsvermoedend naar de printer enkele zalen verderop kuierde. Toen hij zijn licht op zijn telefoon aan wilde zetten kwam daar uit het donker opeens de man uit Nederland tevoorschijn. Timon schrok zich zo 10.001 keer in de rondte dat William hem prompt naar boven trok en hem onder een koude douche plaatste om hem te kalmeren. Tsjongejonge, een spookhuis was er niets bij.

Kust elkander met een geestelijke kus, elkaar voorhoudende al wat grappig, goed en stichtend iss.

Vink en Van Dieren

P.S. Het verhaal van de 'free hotdog' is echt gebeurd. Just in case.......