Zwart kijken en nadere verkenningen van Manhattan (2 en 3 mei 2016)

Aan allen die deze woorden tot zich nemen: Ave!

Niet allerminst in de geest verheugd delen wij u  mede dat wij weer enigszins hersteld zijn van de onthutsende taferelen zoals die voor u uiteengezet zijn in het voorgaande bericht. Maandagmorgen toen de dageraad alreeds zijn liefde ons had meegedeeld in de vorm van licht, vertoefden wij tot 9 uur in ons bed. Daarna namen wij een koningsmaal tot ons in de vorm van een ontbijt. Zoals u ter oge is gekomen d.m.v. blog, liep de berichtgeving enigszins ongesynchroniseerd t.o.v. de nabije werkelijkheid. Dus besloten we allereerst in het kort onze belevenissen u mee te delen.

Des middags vertrokken wij met de bus naar Williamsburg, de meest ultraorthodoxe Joodse wijk in New York. Uiteraard namen wij de verkeerde bus, maar zeer gelukkig kwam deze toch nog in de buurt van waar wij verkozen te verblijven. Toen wij uitstapten waanden wij ons even in de pre-kleurentelevisietijdperk, alles was namelijk nogal zwart-wit. Al snel raakten wij hieraan gewend en liepen wij nieuwsgierig over Lee Avenue waar het gonsde van de Joodse mensen. Koosjere winkels, zwarte kledingzaken, vrouwen met pruiken en kinderwagens tot in de oneindigheid (over het begrip ‘oneindigheid’ bestaat binnen de wiskunde veel discussie. Dit laten wij hier, gemakshalve, buiten beschouwing). Wij liepen als echte Westerse gangsters door de wijk. Vele afkeurende blikken waren ons lot. Echt waar, je voelt je in Williamsburg niet bepaald welkom. Timon maakte heimelijk foto’s door seminonchalant zijn mobiel in de hand te houden en stiekem de camera aan te laten staan om door middel van een symbolische en praktische druk op de knop het moment te vereeuwigen. Daaruit bleek al direct het verschil tussen volwassenen en jongelui. Een Joodse jongen had ons door en keek ons bijzonder nadrukkelijk aan, de oudere Abrahams sjokten ons voorbij. Dat is niet helemaal waar trouwens, het is ongekend hoe snel de Joodse mannen over straat lopen.  En daarbij is ook opvallend hoeveel Joodse mannen uit alle leeftijdscategorieën zich vertonen in de middag. Je zou bijna denken dat iedereen geen werk (nodig) heeft. Uiteraard waren er ook veel moeders met pruiken, en gezichten opgemaakt waar veel NL’se vrouwen die zich daar in het geniep uren op toeleggen, nog jaloers op kunnen zijn. Bijzonder gemengde gevoelens hadden wij toen wij tientallen schoolbussen van Talmoedische scholen zagen passeren, vol met jongens of meisjes van een jaar of 4. De jongens hadden al pijpenkrullen, nette kleren en keppeltjes. Toen wij langs de bussen liepen zaten ze allemaal tegen het raam van de bus geplakt om ons verbaasd aan te staren. Als je als blanke westerling wat aandacht wil, loop gratis een rondje door Williamsburg! Na nog vele andere waarnemingen te hebben verricht, verlieten wij de wijk per bus, nu wel de goede bus al hadden wij incheckproblemen (de incheckprocedure behoorde zich af te spelen buiten de bus en niet binnen de bus, zo kwamen we er uiteindelijk achter). Het avondeten werd met alle aanwezigen in Immanuel House, 15 man, gevierd. Een greep uit de menukaart bevatte onder andere groentesoep, spaghetti, salade en een taartachtig verschijnsel als dessert. Daarna kletsten wij nog zo’n 2 uur met iedereen, wat zeer gezellig was. Met alle manslidmaten belegden wij een discussie over het wapenrecht hier. De Amerikanen waren voor, de rest tegen. Enkele zeer interessante argumenten werden afgevuurd, bij de Amerikanen vooral testosterongekenmerkte argumenten (grapje, het was voornamelijk: je moet jezelf toch kunnen verdedigen). Het zwaard van de gerechtigheid is dodelijker dan elk vuurwapen, al moet men dat niet altijd in elke situatie praktisch bezien. Uiteindelijk confronteerde Timon de Amerikanen met een onderzoekje: Er komen meer mensen om door vuurwapenongelukken in de VS dan dat er Amerikanen sterven door terrorisme. (Hij wist zelf ook niet wat er daaruit precies geconcludeerd kon worden, maar goed) 

Dinsdagmorgen stonden wij om acht uur op, om rond de klok van half tien naar de metro te vertrekken. In de metro genoten wij van 3 mensen die negro-spirituals, of iets in die trant, opvoerden. Het was echt prachtig! We bezochten het USS Intrepid Sea, Air, Space Museum op een vliegdekschip aan een pier in Manhattan. Er waren straaljagers/helikopters die op het schip gediend hadden, er was een tentoonstelling over WO II en de Vietnam-oorlog, er was een tentoonstelling over Spaceflight, er was een Concorde (die u allen behoort te kennen) en er was een onderzeeër USS Growler. Kortom: zeer, zeer (maar niet al te pijnlijk) interessant, leuk en leutig. Of in Timon’s woorden: gortig. Bij de Spaceflight expositie bestudeerden wij de Space Shuttle Enterprise, die echt voor de NASA gevlogen heeft. Wij keken op het vliegdekschip naar vele straaljagers. Aldoende ramde een Chinees vrouwtje in de lengte van 1,4523 meter Timon op zijn schouder om hem in verstaanbaar Chinees haar iPhone te geven met een fotogebaar (hetwelk moeilijk te beschrijven is). Timon, welwillend en wel, begon al direct voorverkennend onderzoek uit te voeren naar de lichtintensiteit, lichtinval, achtergrond, ruimtelijke dimensie, en blablabla. De vrouw stond al breed te glimlachen en Timon nam dan uiteindelijk maar de beslissing de knop in te drukken en de vrouw vast te leggen. Toen we haar weer los hadden gemaakt, gingen we verder naar de brug en navigatiekamer van het vliegdekschip. Het schip is gigantisch groot en ziet er uitnemend geavanceerd uit, maar de brug met allerlei systemen die elkaar overlappen is een aanslag op de geordende geest. Na nog even bij de reusachtige ankerketting van het schip te hebben staan filosoferen over de grootheid van daden en ankerkettingen vertrokken wij van het schip om even bij de Concorde een blikje te gaan werpen. Toen we een strike hadden gegooid, liepen wij naar de USS Growler, een onderzeeër uit de Koude Oorlog die onder andere 4 kernkoppen vervoerde. Het was binnen uiterst benauwd en na niet weinig afschuwelijke taferelen qua Lebensraum vertrokken wij en voelden ons bevrijd door ruimte. We vervolgden onze levensweg richting het High Line Park nadat wij zo’n 5,25 uur in het museum hadden gedwaald. In de tijd die wij tegenwoordig ‘vroeger’ noemen bevond zich op een rails, ongeveer 12 meter boven straatniveau, een treinrails die voedsel naar het centrum van Manhattan vervoerde. Nu, i.v.m. toenemend gevaar door treinen op die rails, is het omgebouwd tot een park wat tussen enkele hoge flats door kronkelt. De oude rails is nog zichtbaar, al zijn er vele planten die het vergezellen. Onderweg kwamen wij vele kunstwerken en andere mensen tegen  en genoten wij met volle teugen. Rond 17:00 vereerden wij het bekende Washington Square Park met een bezoek. Dit is een park midden in Greenwich Village op Manhattan wat zeer bekend is, onder andere door zijn typische ‘arche de triomphe’, alleen dan kleiner dan in Parijs. Wij hadden deze dag al vele kilometers op de teller staan en dus waren wij in kritieke, maar buiten levensgevaar, toestand in het park beland, zeer toe aan een moment van rust. En dat kregen we. En hoe…. In het park stond een trombone kwartet schitterende muziek te spelen. Van heinde en ver kwamen er mensen op af om door deze muziek even helemaal tot rust te worden gebracht. Het was werkelijk waar adembenemend mooi en intens. De muzikanten enorm goed op elkaar ingespeeld en Timon raakte bijna in extase toen William vroeg of we niet verder zouden gaan. Zie de video’s op dit blog voor een impressie (al kunnen ze het moment geenszins bevatten, en dat is geen grapje). Wat kan muziek een mens zo verkwikken dat het bijna griezelig is.  Maar goed, uiteindelijk pakten we de metro terug en aten wij een lekkere bloemkoolschotel om vervolgens de zooi af te wassen. Toen was het tijd voor de tweede grote volksverhuizing: vanuit ‘the Sanctuary’ naar appartement 2. Vanwege de enorme afstand die we overbruggen moesten, was er een uur tijdsverschil. Onze jetlag valt tot nu toe alleszins mee. Toen wij bij het appartement gearriveerd waren, wijdden wij het in met een plechtige ceremonie: we banjerden naar binnen en smeten onze spullen neer, op plaatsen daartoe niet bekwaam. Nu rustten wij in alle rust uit van deze vermoeiende, maar zeer leuke dag.  

Dat er in u liefde en alle vitale organen mogen verkeren!

Vink en Van Dieren