Hoe het allemaal afliep... (terugreis) 2015

Beste lezers,

Jaja, dat laatste bericht liet even op zich wachten. Zoals in mijn laatste blogbericht reeds verkondigd stond, ben ik vrijdagmiddag met oom Pieter en nog drie andere evangelisten de straat op gegaan. Vlakbij een metrocentrum werd een boekenkraam opgezet. Toen wij aankwamen bleek dat de Joodse al een nederzetting hadden opgeworpen en ook al traktaten aan het 'sharen' waren. Na gebeden te hebben, begonnen we met delen. Allemaal verschillende folders met boodschappen die toch wel vooral op de Joodse mensen gericht waren. Ik heb vijf keer een nieuwe stapel moeten halen, zoveel folders nam men aan. Het was echt een drukke straat. Er waren niet heel veel orthodoxe Joden, maar toch heb ik nog aan twee ultra-orthodoxe een folder gegeven. En zelfs met één van hen een kort een gesprek gehad over wat Jesaja 53 inhoudt. Aldus oom Pieter leefde er in deze wijk vooral veel seculiere Joden. Deze nemen over het algemeen wel materiaal aan, maar de ruime meerderheid van de orthodoxe Joden weigert deze folders aan te nemen.

In eerste instantie lieten we de chabat-Joden hun traktaten maar uitdelen, slechts tien meter van ons vandaan. Zodoende kregen de passanten de Noahitische Wetten voor de heidenen van deze Joodse chabatmensen, en vervolgens het evangelie van ons. Na een poosje kon oom Pieter het echter niet laten en sprak ze aan om vervolgens anderhalf uur met ze in discussie te gaan. Daar heb ik wat leuke videobeelden van gemaakt.

Toen de evangelisatie-onderneming afgelopen was, vertrok wij met grote spoedigheid huiswaarts. Vervolgens werd er nog wat voedsel tot mij genomen om vervolgens verzadigd en wel afscheid te nemen. Van Channah en Boaz kreeg ik weer een bijna dodelijke, stevige knuffel en een zoen. Tot in Nederland! Met veel gezwaai en wuif mengden wij ons in het wild geraas van het verkeer. Direct was alle aandacht nodig voor het verkeer. Het leek wel of heel NY me kwam uitzwaaien, (al was dat misschien meer een droom dan werkelijkheid) zo druk was het op de straten. Grote roetpluimen stegen boven de stad NY op die de hele delegatie van afgevaardigden produceerde om mij uit te zwaaien. De grote witte Ford van oom Pieter deed er een uur over om bij het vliegveld te komen. Daar werd op Amerikaanse wijze afscheid genomen, en vervolgens sprintte ik naar binnen. De koffer werd op de band gesmeten en toen deze paar seconden van bagage inchecken achter de rug waren, sloot ik aan in de rij voor de security. Na een half uur was ik daar beland en moesten bijna alles uitgedaan worden. Vervolgens moest ik in een soort glazen buis gestaan, met m'n handen omhoog. Ik had ook echt het gevoel alsof ik onder schot gehouden werd, zo ongelooflijk streng keken de douaniers. Toen ik goed stond ging de deur dicht en ontstond er gezoem. Ik stond enorme angsten uit. Opeens gingen er twee zwarte balken in een cirkelvorm om mij heen bewegen, net een soort plastic verpakkingssysteem. Toen ik een paar omcirkeld was door deze sensoren had ik een soort 'Big Brothers is watching you'-gevoel. Volgens mij hebben ze zelfs waargenomen dat ik sinaasappelsap gedronken heb. Toen de doorlichtingsprocedure klaar was, klopte ik het stof van mijn voeten en verliet de plaats. Vervolgens moest ik wachten bij een douanier die zo streng keek dat ik het gevoel kreeg dat hij me oppakken en veroordelen voor het feit dat ik niet stil kon staan. Het duurde even voordat de uitslag van de test doorkwam: OK. Mooi, dat was ook weer voorbij. Dus ik kon mee weer aan gaan kleden en vervolgens haastte ik me naar de gate. Tot mijn grote schrik zat daar half Japan al te wachten. Er zou eerst nog een vlucht naar Tokio vertrekken. Dus ik trok nog eens goed aan mijn oogleden om me zodoende enigszins aan te passen aan de dominante uiterlijke kenmerken. Toen het Japanse vliegtuig tot de nok was volgestouwd met Aziaten was er weer plek en zeeg ik neder in een relaxfauteuil om anderhalf uur een boek te gaan lezen. Daarna opende de gate en haaste ik me naar het vliegtuig. Toen ik daarin getreden was werd ik uiteraard direct naar de cockpit geleid om op de captain-stoel te gaan zitten. Nee hoor, iedereen wou graag levend thuiskomen dus werd ik zover mogelijk naar achter in het vliegtuig geplaatst. Toen we wilden opstijgen moesten we nog even op vijftien vliegtuigen wachten die voor ons stonden, klaar om te gaan. Toen dit half uur plane-seeing afgelopen ten einde gekomen was, kozen ook wij het luchtruim. Vanachter het raampje kon ik nog een keer naar het schitterende New York kijken. Na een laatste saluut te hebben uitgebracht in de vorm van een handzwaai, vloog het vliegtuig verder en ging de zon onder. New York lag in de duisternis, treurende over het feit dat ik weg was. Allemaal literaire verbeelding uiteraard..... Maar ach, in een vliegtuig heb je tijd om zulke verheven hoopgevende waanbeelden te formuleren.

De vlucht verliep voorspoedig. Het eten was abominabel, dus na het eten besloot ik mezelf maar te gaan slapen om het eten te vergeten. Dit lukte twee uur, waarna ik nog naar buiten heb zitten koekeloeren en muziek heb geluisterd. Uiteindelijk waren we relatief snel in Londen. Daar aangekomen nam ik afschied van de enorme jumbojet, de Boeing 747-400. Toen was het tijd om opnieuw door de douane te gaan. Dat duurde even, maar daarna kon ik alsnog drie uur wachten voor mijn overstap. Toen het boarden geschied was zat ik in het vliegtuig naast een Pool met benen van minstens anderhalve meter. Gelukkig zaten we bij de nooduitgang anders had hij ze vijf keer dubbel moeten vouwen. De vlucht was met driekwartier ten einde. In Brussel had ik mijn koffers redelijk snel te pakken en al sleurend en zeulend kwam ik bij de ontvangsthal naar buiten. Daar stonden vier dieren mij al op te wachten. Het was een blij weerzien. We vertrokken snel met de auto naar huis. De gemiddelde snelheid was 160 km/h, dus toen ik uitgeklets was, zaten we al lang in Middelharnis. Job had m'n koffer al geopend, op zoek naar dingen die mogelijk voor hem bestemd waren. Gelukkig waren die er ook. De vermoeidheid was nog niet van dergelijk grote aard dat ik niet meer kon lopen, dus omtrent de negende ure zocht ik mijn oude vriend Bed op, om vervolgens te slapen. Geen kanon naast mijn bed deed mij ontwaken.

Toen ik des middags in Middelharnis was gearriveerd, had ik een beetje onwerkelijk gevoel. Het was zo snel gegaan. Ik begon me net lekker thuis te voelen in New York. Eigenlijk had ik nog wel langer willen blijven om meer te zien en te doen. Maar ja, er is tijd om te reizen en een tijd om op school te verkeren. Zodoende zat ik daar vandaag alweer, getroost met mooie belevenissen en indrukwekkende dingen die ik in New York meegemaakt heb. Een enorme levenservaring! Zowel geestelijk, als heel praktisch. (We zullen misschien maar moeten fluisteren: Voor herhaling vatbaar. ;))

Bekijk voor de aardigheid nog eens de foto's!

Ik wil van deze gelegenheid ook nog gebruik maken om alle volgers vanuit de grond van mijn hart te bedanken voor de leuke reacties. Fijn dat jullie de tijd namen om mijn uitvoerige verhalen te doorgronden. Dat werd zeer gewaardeerd. Hopelijk snel tot ziens!

Mr. NY-gangster