Twee jongetjes bezoeken een museum (26 april 2016)

Geachte lezer: ontvang onze saluutschoten!

Van maandag op dinsdag ondervonden wij tijdens onze slaap enige hinder vanwege een lokale klap onweer. Nou ja, ‘klap’ doet geen recht aan de situatie. Het voert te ver om u de verschrikking voor te spiegelen, maar u kunt het zich het beste voorstellen als een straaljager die door de piloot flink op z’n staart wordt getrapt en dit terwijl u net toevallig uw kampement in de naverbrander heeft opgeslagen.

Des morgens namen wij de uitslaaptijd geriefelijk tot ons om vervolgens enkele tientallen boterhammen te verzwelgen. Rond de klok van tienen vertrokken wij lopend met de benenwagen richting de metro. Het was tijd voor een bezoek aan het American Museum of Natural History. Als u wilt weten waar dit museum over gaat, lees dan de naam nog een keer. Als u direct al begrijpt waar het in dit museum over gaat: gefeliciteerd, als we in Nederland waren geweest, hadden we u getrakteerd op een dropje. In feite kwam het neer op vier verdiepingen waarin de geschiedenis der natuurlijke bezigheden werd geprojecteerd aan de hand van allerlei tentoonstellingen. En daar de mens de kroon der natuur is, mochten tentoonstellingen over de prehistorische menselijke beschaving niet ontbreken. Aldus aanschouwden wij vele potten en pannen uit allerlei culturen. Zeer boeiend. Nog interessanter echter was de tentoonstelling over dinosaurussen. De opgezette titanosauarus is maar liefst 37 meter lang en 14 meter hoog (waarbij de nek zich in een hoek van 45 graden bevindt ten opzichte van de horizontale draaias van het middelste steungewricht, te beschouwen vanuit het zwaartepunt van het dier vermenigvuldigd met zijn soepelheidscoëfficient. Deze toevoeging omwille van de volmaakte wetenschap).  De meeste andere dinosaurussen konden ons ook wel bekoren en na enige overpeinzingen over de diepere zin van het dinosaurussenleven (welk een mens is immers een mens die zijn leven niet naast dat wat de natuur hem leert, legt?) spoedden wij ons naar de opgezette beestenbende een verdieping lager. Aldaar was niet zozeer het ‘exhibit’ interessant als wel degene aan wie dit vertoond werd. Op een of andere manier bezorgt dit museum een enorme voortplantingsdrift bij verliefde stelletjes, want dikwijls stonden wij achter een smoorverkussend paartje te springen om zodoende nog iets mee te krijgen van het tentoongestelde gebeuren.   Wat is het toch, dat juist de afbeelding van de eeuwenlange geschiedenis van het bestaan der mensheid zo’n uitwerking heeft op de aanschouwer, die zich door het tentoongestelde meer van zijn voortplantingsdoel bewust wordt? In het bijzonder was daar een paar dat het nodig achtte voor elke glazen kast een blik van 1,254 seconde naar binnen te werpen om vervolgens in elkaar op te gaan (in dit geval gelukkig figuurlijk) en de zeer afgeleide mensenmassa links te laten liggen. Tot zover en niet verder. Zeer bijzonder was ook nog wel de tentoonstelling waarin de mens voor aap gezet werd. Bemoedigend wereldbeeld wanneer je problemen hebt met andere mensen: ga maar naar het American Museum of Natural History, dan zing je over je belangrijkheid wel een toontje lager. Om daar tot veredelde aap verklaard te worden is nou eenmaal niet zo stimulerend voor de maakbare samenleving.

Beneden in het museum namen wij een minuut stilte in acht bij een boom die tot de leeftijd van 1342 jaar was opgeklommen. Geboren in 550 en in 1892 door stamcelproblemen overleden was het tragische verhaal van deze boom van een kerel. De plechtige ceremonie maakte een onuitwisbare indruk op ons, waarna wij opgelucht onze weg vervolgden. Wij stuitten op een blauwe-vinvisreplica van zo’n 30 meter. Toen hadden wij alreeds 3,5 uur gedwaald door het museum en waren onze voeten moe van de inspanning. Al enkele malen hadden wij een rustpauze in acht genomen en nu was het mooi tijd voor een terugkeer. Onze gehele indruk was als volgt: zeer leuk, maar voor een museum bevat het veels te veel. Als je je echt wilt verdiepen in de tentoonstelling kost het dagen om het museum door te worstelen. Wij waren slechts enkele uren daar en hebben langs bijna elke expositie gejogd, meer omwille van de prestatie dan de informatie. En dit tot mijn spijt. Maar goed, u moet begrijpen dat het overweldigend groot en veel is.

De terugreis was zo enerverend als een metroreis kan zijn. Veel forenzen, dicht op elkander, strak voor je uitkijken en elk oogcontact vermijden. Bij een station bevond zich een muzikaal begeestigde solist die zich als homo universalis profileerde: hij kon tegelijkertijd met zijn voeten marionetten ritmisch op en neer laten bewegen, met zijn handen gitaar spelen en met zijn mond zingen. En dit alles kon hij ook nog eens verschrikkelijk lelijk. Kortom: 4 dingen tegelijkertijd!!! Respect. Vanaf de metro naar Immanuel House lopend, schoten wij de Target (lijkt op de Hema) binnen en het was raak: twee broden, cola en chips. Onderweg bezochten ook we nog een winkel waar Timon een bak yoghurt probeerde te bemachtigen. Voor hem stond echter een man die twee staatsloten wilde kopen en met het wisselgeld had hij nogal moeite, waardoor Timon de indruk kreeg dat hij beter maar niet kon winnen omdat hij anders binnen een uur zijn geld alweer zou kwijt zijn. Nee, dat dacht Timon helemaal niet. Hij dacht: je mag niet meedoen aan een loterij. Goed zo, Timon! Toen het astronomische bedrag van 5,50 dollar voor 2 liter yoghurt was betaald, liepen we het laatste stukje. Het was tijd om familie Van den Beukel op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Vlak voor het eten gingen Channah en Boaz een filmpje kijken, wat op een educatief verantwoorde pedagogische elementaire wijze muzikaal-cultureel sociaal-maatschappelijk onderwijs gaf aan de kids (een tekenfilmpje met veel klassieke muziek erin dus). Het eten was voortreffelijk en oom Pieter die duidelijk zijn hardvochtigheid wilde bewijzen gooide een halve liter chili-saus op zijn eten waardoor William en Timon met open mond naar hem keken. Maar al snel sloten ze hem weer, want je moet natuurlijk wel met je mond dicht je voedsel verorberen. Tijdens de afwas kwamen Channah en Boaz ons nog even een kus & knuffel van jewelste bezorgen die wij ontroerd in ontvangst namen. Ze zijn werkelijk waar om op te eten,  zo lief (maar gelukkig waren we al verzadigd van het eten dus deden wij dit niet)! Na de afwas hebben we gezellig gekletst met tante Alike en vervolgens marcheerden we in ganzenmars linea recta naar ons appartement om de juiste woorden te verzinnen voor de afgelopen dag.

!!Zie Video's!!

Groet elkander met een hartelijke groet en sta sterk in uw levenswandel en schoenen!

Vink en Van Dieren