De naderende apotheose (4 en 5 mei 2016)

Een warme (2 min 1000 W in de magnetron) groet aan allen die ons volgen!

Voor een verhaal op maat voor de kleinen in leeftijd (zoals bijvoorbeeld volledig willekeurig: ene meneer Stijn), zie het kopje ‘verhalen voor het slapengaan’.

Woensdag

Op de vierde dag der week, bijgenaamd de woensdag, wekten wij ons op om rond 08:00 de morgen te gaan vieren aan de hand van een douchebeurt en een stevig ontbijt. Daarna scheidden onze wegen zich: William vertrok naar het 9/11 museum te Manhattan en Timon ging outreach doen op Queens College.

Rond de klok van negen hadden de NL’se vrijwilliger, oom Pieter en ik afgesproken te vertrekken richting Queens, een wijk van New York (ook al een stad op zich). Hier kennen ze een variant op het Leidse kwartiertje: Het Brooklynse halfuurtje. Nee hoor, we vertrokken 09:15 richting de College, wat zo’n 1,25 uur rijden was. Daar aangekomen begonnen we even flink te flirten met de plaatselijke politieagente om een plaatsje nabij de ingang van het College Café te verkrijgen. Wij zullen om privacygevoelige redenen u niet  verder aan de neus hangen wat voor dingen wij hiertoe aangewend hebben, uiteindelijk lukte het ons. We parkeerden onze auto vlak voor de ingang en we spraken een kort gebed uit voor de outreach. Om 10:50 hadden we de tafel bijna helemaal met boeken en posters ingericht toen er opeens een Joodse jongen ons aansprak en met oom Pieter een heel goed gesprek van 1,5 uur voerde! We waren hierdoor heel bemoedigd. De jongen vroeg zelfs om contactgegevens! Ondertussen praatte ik (Timon) met verschillende mensen, o.a. een moslima. Eerst was het heel veel vragen stellen aan haar en toen ze zelf (!) toegaf dat ze geen zekerheid had in de islam lazen we een stukje uit de Bijbel en we namen zeer fijn afscheid. We probeerden verschillende tactieken om met de mensen in gesprek te komen, met wisselend resultaat. De studenten staan over het algemeen best wel open, dus begonnen we bijvoorbeeld een gesprek met Joodse mensen met de volgende vraag: Heb je het Nieuwe Testament wel eens gelezen? En wat vind je ervan? Kaartjes van ‘in search of Shalom’ deelden we ook uit, maar uiteindelijk begonnen we gewoon maar een gesprek aan te knopen met de studenten, anders liepen ze gewoon verder. Je moet dan wel even over een drempel stappen, zomaar een voorbijsnellende student staande te houden. We hadden uiteindelijk tijdens de etenspauze met veel studenten een gesprek, wat ons erg verheugde. Met de NL’se vrijwilliger had ik een deal gemaakt dat als alle 48 ‘In Search of Shalom’ Nieuwe Testamenten werden uitgedeeld, hij mij zou trakteren op een omweg langs Restaurant De Gouden Driepoot, u allen welbekend. Na even uitgerust te hebben, gingen we er weer helemaal voor en we spraken nog met verschillende mensen: een oude man, Joodse studenten die geïnteresseerd waren, seculaire Joden, Chinezen en Afrikanen. Wat je allemaal wel niet tegenkomt!Uiteindelijk deelden we 41 NT’s uit, tot lichte teleurstelling van mijn maag. Desondanks, zoveel te mogen uitdelen hadden we ook lang niet verwacht. Helaas kan ik niet alles vertellen, maar wel dit: We hebben veel goede gesprekken gehad. Bid dat de kracht van de uitgedeelde Nieuwe Testamenten niet achter zal blijven.

Terwijl Timon Bijbels aan het uitreiken was, ben ik (William) gisteren naar Ground Zero geweest om een bezoek te brengen aan het 9/11 memorial museum. Wat is dat indrukwekkend zeg! In het eerste gedeelte van het museum ging het over de geschiedenis, dus de bouw en de opening van de Twin Towers. Na een tijdje rondgeneusd te hebben in dit gedeelte van het museum, kwam ik in een hal waar allemaal foto’s ophingen van diegenen die tijdens de bomaanslag in de parkeergarage van de Twin Towers (1993/ dit waren 6 mensen met onder hen een zwangere vrouw…), en de terroristische aanslag van 9/ 11 omkwamen. In het midden van dit blok, waar die foto’s ophingen, werden al de namen voorgelezen. Dit was zeer indrukwekkend, zoals u en jullie wel kunnen begrijpen. Hierna ben ik naar het gedeelte gegaan waar van minuut tot minuut wordt beschreven wat er allemaal gebeurde toen de aanslagen gepleegd werden, en nog gepleegd moesten worden. In deze ruimte waren ook spullen aanwezig van mensen die in het vliegtuig zaten, maar ook van de daders zelf…. Als je dan eens nagaat wat die mensen in die vliegtuigen, hetzij die in de Twin Towers vlogen, hetzij die het Pentagon invlogen, allemaal hebben meegemaakt… Vreselijk! Na een 3,5uur in dit museum geweest te zijn ben ik nog ‘even’ langs de museumshop gegaan om te kijken of ze nog wat hadden. En jahoor! Ze hadden wat.. Ik was met mezelf in beraad wat ik zou kopen, en een winkelmedewerker, van zo’n 60+, zag dat en kwam een praatje met me maken. Ik snapte z’n tactiek natuurlijk wel, dus ik , zo vrolijk als ik kan zijn,ben met hem een praatje wezen maken. Dit ging vooral over waar ik vandaan kom en wat ik zowel doe in het dagelijks leven. Na een fijn gesprek met deze meneer te hebben gehad, ben ik dus overgehaald om datgene te kopen waarmee ik in handen stond voordat meneer kwam.. Hij blij, maar ik uiteraard ook. Al huppelend ging in de museumshop uit en ben ik langzamerhand maar weer eens terug gegaan naar Immanuel House.

Rond het avondeten waren wij weer verenigd en genoten we van enorm lekker eten,  waarvan ik echter niet meer weet wat het was. Terecht zou u zich kunnen afvragen waarom ik dan weet dat het zo lekker was. Om eerlijk te zijn is dat gewoon gebaseerd op eerdere ervaringen van tante Alike’s kokkerellenkunsten. Des avonds gingen William, oom en tante een film kijken terwijl Timon eerst de garage ging leegruimen; de garages worden hier namelijk verbouwd. Hij verstouwde alles naar de basement. Enkele geruchten uit het geruchtencircuit hadden hem doen geloven dat het zo gepiept moest zijn, maar toen hij plechtig de garagedeur opende, zonk de moed hem in de schoenen waarna hij het snel weer ophees. Een vrolijke beestenbende is gezien de achternaam mijner familie een passende beschrijving voor het tentoongestelde tafereel. Niettemin begon hij onbekwaam de spullen de basement in te tjoemperen, niet geremd door enig spierballentekort ;-). Na 45 minuten zwoegen en 45 liter zweten bereikte hij het einddoel en onder het genot van een luide schreeuw daverde hij nog een keer in de basement om er wat spullen te deponeren uit de garage. Toen hij vervolgens ook de vloer had droog gepompt van al het zweet begaf hij zich naar boven om de film te gaan kijken. Na de film hielden we nog een denderende after-party waarbij we flink wat kletsten en chocola nuttigden.

Donderdag

Geheel in ons levenspatroon passend, stonden wij om acht uur op, namen wij een douche en een boterham. Vervolgens maakten wij ons op voor de naderende apotheose: onze laatste dag in Manhattan. Bij volle bewustzijn namen wij de laatste metro richting het centrum om vervolgens onze handelsgeest te stimuleren in China Town (een stadsdeel van Manhattan). Alhier deden wij wat inkopen in sluimerige winkeltjes met ongure criminelen waarmee voornamelijk William als een malle kon onderhandelen. Zo kreeg hij 18 dollar naar 8 dollar, en 7 dollar naar 4 dollar. Timon, die hem met stijgende verbazing stond aan te gapen, deed ook duit in het zakje, al was het wel wat meer (hij kreeg namelijk niet zoveel korting). Het ging zo 2 uur door en volledig bepakt en bezakt begaven wij ons naar het United Nations Headquarters gebouw (UN HQ) of in onze geliefde taal: VN hoofdkwartier. Een flink eind verderop. Onderweg kwamen wij weer vreemde en leuke taferelen tegen. Wij pauzeerden bijvoorbeeld even bij een honkbalveld waar een potje waterpolo werd gespeeld. Nee hoor, het was gewoon honkbal. Wij genoten erg van deze Amerikaanse sport en gingen helemaal in het spel op. Toen een zeer getalenteerde jongeman in de leeftijd van x aantal jaren een bijna homerun sloeg, gingen wij helemaal uit ons dak en floten wij uitbundig op al onze vingers het Wilhelmus. Daarna gaven wij een staande ovatie, een bosje bloemen en, uiteraard, drie zoenen. Het honkbalteam, diep geroerd door onze compassie met hun overwinning, sloegen bij wijze van toegift nog wat ballen in het luchtledige en toen wij er geen bal meer van snapten, vertrokken we. We moesten nog een flink eind lopen, en na een uur snelwandelen waarmee we absoluut de omloop mee zouden kunnen winnen, kwamen we aan bij de UN HQ. Timon liet zich op de foto zetten om zo toegelaten te worden en na een tijdsbestek bij de ingang te hebben besteed, kregen wij een rondleiding langs o.a. de Veiligheidsraad en de Algemene Vergadering. Een Chinese jongedame onderwees ons in rap tempo in de wijsheden der VN terwijl enkele andere mensen uit onze groep op onverantwoorde wijze overal foto’s van maakten. We hadden geluk, want in elke belangrijke vergaderzaal was er net geen bijeenkomst zodat we er in konden. Zo hebben we in de Veiligheidsraad even wat resoluties er door gejast zodat bepaald landen van deze aarde wat beter naar ons moeten luisteren. Als er geen vergadering is, kun je makkelijk zelf even op zo’n stoel gaan zitten en vergaderingetje spelen. Elkaar lekker pesten met je veto, een oortje indoen om stoer te lijken en heerlijk rondjes op je bureaustoel draaien: een verzadigd leven. In een bepaalde vergaderzaal hoorden wij dat er op het moment verkiezingen zijn voor een nieuwe secretaris-generaal voor de VN. Alle 8 acht kandidaten moeten eerst een visionaire toespraak houden om vervolgens anderhalf uur met kritische vragen bestookt te worden. Timon, enigszins geënthousiasmeerd, stelde zich prompt kandidaat en hield een urenlange oratie om zo te proberen tot secretaris-generaal gebombardeerd te worden. Helaas was er niet zoveel publiek op het toilet en kon niemand zijn geschiktheid voor deze functie opmerken. Op de ingezonden vragen, volledig zelf bedacht helaas, antwoordde hij met Trump-achtige indianenkreten: “We will fix it. Make the UN great again. I’m going to build a wall between this toilet and the other toilet.” Enzovoorts. (mocht u de verwijzingen niet snappen: helaas zijn Cruz en Kasich als Republikeinse presidentskandidaten gestopt en is Trump de gedoodverfde winnaar voor de Republikeinen. Zie het nieuws, de radio’s in Amerika staan er bol van. Als u een keer Trump gehoord heeft, weet u waarom. Op het moment worden hier verhitte discussies over Trump gevoerd. Voor een meer humoristische informatiebron: zie http://www.trumpdonald.org.)

Na de rondleiding vertrokken wij naar Grand Central Terminal, het centrale station alhier en namen wij de metro naar huis. Het waren onze laatste voetstappen in Manhattan. Ons afscheid was tragisch: de metro zat bomvol. Niet eens een opgemaakte zetel om ons te vervoeren. Maar goed, rond etenstijd waren we thuis en namen wij patat, een hamburger en doperwten tot ons. Heerlijk!  Nu is William een plank aan het verven, hetgeen hem zeer goed afgaat.

Verhalen voor het slapengaan (noot voor de voorlezer: wel goed op toon voorlezen!)

Hoi pipeloi! Heb je wel eens gehoord van het grote land Amerika? Alles is er groot, voornamelijk de mensen zelf en dan vooral de dikte van de mensen. Ze zijn zo groot dat ze soms in meerdere stukjes zichzelf vervoeren: een been in de ene auto, een been in de andere auto, een bovenlichaam in de ene auto en je hoofd in een andere auto. Nee hoor, dat is niet helemaal waar. Meestal passen ze wel in de auto, want de auto’s zijn hier namelijk ook heel groot. Maar, er is meer. Niet alleen zijn de mensen en het aantal mensen groot, het aantal ratten is hier ook heel groot! Zo sprak ik met een Amerikaan die vertelde dat er meer ratten in New York wonen dan mensen. Is dat even gezellig! ’s Avonds lekker op de bank met een rat, zo groot als een kat! En die ratten eten ook vogels op, zo liet de Amerikaan op een filmpje zien. Heerlijk! De McDonald’s is bijna net zo lekker! Wij hebben de ratten ook zelf gezien tussen de metrorails. Ze waren erg schattig. Na wat met ze gekletst te hebben gaven we ze een hand, maar die gaven ze gelukkig snel weer terug, want twee linkerhanden is altijd nog handiger dan een linkerhand. Er zijn ook leuke mensen hier die honden hebben waarmee ze op ratten jagen. Als het al donker is en ze allang op bed moeten liggen, gaan ze eropuit om naar vuilnishopen te gaan en die hard heen en weer te schudden. Dan rennen er allemaal ratten uit die door de honden worden opgejaagd en opgegeten. Wat zullen die honden telkens genieten! Op een filmpje kregen we het allemaal te zien, echt gebeurd in Brooklyn. Je snapt wel dat de ratten het niet altijd even gezellig vinden, dus vechten ze ook wel eens terug door mensen aan te vallen. Die mensen lopen dan meestal met een ruime boog om de ratten op het metrostation heen. Maar dan denk ik: de Amerikanen mogen toch een pistool hebben? Dan kunnen ze net zo goed een cadeautje aan de ratten geven: een lekkere verse kogel. Of een pak hagelslag.

Bekleed u met liefde en voldoende bedekkende kleren!

Vink en Van Dieren