Toeristische, historische en letterlijke hoogtepunten (27 april 2016)

Aan de lezers van dit blog: de beste wensen!

Deze dag was het Debora’s (zuster van Timon) verjaardag: van harte gefeliciflapstaart (ik hoop dat het een beetje te eten was), Debora! Fijn dat je nog in ons midden wilt zijn. Voor ons ook een reden om eens even flink van leer te trekken zodat wij des morgens om 7 uur al opstonden, onder muzikale begeleiding van het Hallelujah van Händel.  Dat was lekker wakker knallen. Om acht uur vertrokken wij richting Battery Park (Lower Manhattan) alwaar wij per boot naar het standbeeld ‘freedom enlightening the world’ voeren (in het criminele circuit ook wel bekend onder de bijnaam ‘het Vrijheidsbeeld’). Vink en Van Dieren vertoefden eensgezind op het achterdek van de ferry alwaar zij uitzicht hadden op de adembenemende skyline van Manhattan. Helaas waren de wolken nog niet geëmigreerd naar een andere landstreek zodat de lucht een beetje witjes wegtrok. De boot deed ons Liberty Island aan de voorkant voorbij varen zodat de volle betekenis van dit symbool voor de vrijheid langzaam op ons in begon te werken. Om te bedenken dat miljoenen immigranten die de haven van NYC binnen voeren dit als eerste van Amerika te zien kregen, geeft wel stof tot overpeinzing. Tijdens ons staatsbezoek aan dit iconische beeld beklommen wij onder andere het voetstuk (the pedestal) van het beeld zodat wij na een lange trapbeklimming ons boven konden verheugen op gezellig met de billetjes samengeknepen om het voetstuk heen te lopen waar al enkele voorgangers van ons zich ophielden. Na de barre survivaltocht naar boven kregen wij daar ongewild van ongeremde landgenoten de opmerking te horen: “Het is hier niet zo bijzonder als ik gedacht had.” Zucht. Een mens moet begrijpen dat een beeld niet belerend is om zijn tastbaarheid, maar om zijn symbolische kenmerkendheid. Maar goed, het is niet moeilijk om toe te geven dat iedereen op Liberty Island zich niet direct nou zo bezig houdt met het begrip ‘vrijheid’ en wat dat voor je betekent, de meeste beperken zich tot ordinaire selfies waarbij onze edele miss Liberty verminkt wordt tot een vierderangs achtergrondplaatje voor je profielfoto op een of ander sociaal medium waarop je jezelf verheerlijkt. Gezegd zou moeten worden: stel je eens voor dat je uit een ver land komt, alles hebt achtergelaten en dat dit je eerste hoopvolle groet van Amerika is. Dit werd door een audio guided tour ook gedaan, helaas werd het voorstellingsvermogen snel bezoedeld door de opmerking ‘take some time to reflect and continue when you are ready’. Op zo’n moment is juist de geestelijke meditatie over vrijheid doorbroken door een al te nadrukkelijke oproep tot emoties. Tot zover een stukje frustratie. Toch, nog één ding: wat betekent vrijheid voor u?

Na het beeld ‘freedom enlightening the world’  voeren wij naar Ellis Island waar in de periode van 1900-1924 miljoenen immigranten de VS binnenkwamen. Dit is zeer super overtuigend zeker de moeite waard om te bezoeken. Zoveel informatie, foto’s en indrukken over hoe het geweest moet zijn om in een volle ‘registry hall’ Amerika binnen te worden gelaten laten een onuitwisbare indruk achter. Na daar ook een poos uitgehangen te hebben, pakten we weer de boot richting
Battery Park alwaar William een knotsgek idee uitte: zullen we een cartoon van ons tweeën laten maken? Een Chinese vrouw op hoge leeftijd vestigde de aandacht op zich met de volgende treffende woorden: sldsaeigh sjingsong soekalish adhgiolgsnighalishc sambal. Toen was Timon ook snel overtuigd. Ze deponeerde op ons een bankje en pakten een schildersezel om vervolgens net te doen alsof ze kon cartoeneren. Maar helaas, neen zij. Dus werd al snel een afhaalchinees gehaald die ons vriendelijk bejegende met de woorden: hello, how sjare sjoe? Prima, fijn, bedankt, ga nu maar tekenen. Wiliam en Timon moesten hun hoofd een beetje buigen zodat ze al snel de indruk kregen dat werkelijk elk gezichtskenmerk werd gebruikt. En dus stegen de verwachtingen ook zeer hoog. We bestudeerden elkanders aangezicht eens grondig om te proberen te raden welk kenmerk schromelijk overdreven zou worden weergegeven. Timon hoopte in stilte dat het niet zijn neus zou zijn en William drukte zijn grote haarbos angstvallig samen. Enkele voorbijgangers die al wel de cartoon konden zien, keken verafschuwend naar ons. Ander echter staken een duim naar ons op met een geheimzinnige glimlach, zodat wij beiden leefden tussen hoop en vrees. Als je echt wilt testen of je nieuwsgierig bent, moet je dit doen. Gewoon lekker een kwartier zitten en niet weten wat er van je gebakken wordt. Onze lichamen begonnen ondertussen gigantische hoeveelheden zweet uit te scheiden, de zenuwen raakten overbelast en de vorsende blikken richting de Chinees moeten hem ongetwijfeld een nachtmerrie hebben bezorgd. Toen het moment suprême daar was, was het om eerlijk zijn toch een beetje een deceptie. Twee identieke personen die alleen verschilden van elkaar qua kapsel. Oordeelt u zelf. Vrienden mogen mijns inziens in meer dingen verschillen dan in kapsel. Maar goed, we vonden het toch wel een leuk aandenken aan onze trip en uiteindelijk ging Timon met de vrouw onderhandelen over de prijs. Daar zij geen woord Engels sprak werd dit al snel getransformeerd tot handen- en messentaal, want dreigementen met een mes zijn dodelijk effectief. Al snel werd de prijs verlaagd van 30 tot 25 dollar en dolgelukkig om onze psychologische overwinning dansten wij uit Battery Park.   

Na een korte schoonheidsslaap onderweg naar Freedom Tower ( de vervanger van de Twin Towers) begaven wij ons naar het 9/11 memorial. Voor mij, Timon, is dit nog steeds zo verschrikkelijk onwerkelijk dat het maar blijft fascineren. Maar goed, na een half uur betraden we de Freedom Tower alwaar we werden opgewacht door legers anders-gekleurden die ons met kanongedruis opwachtten. Wij echter, onverstoorbaar doordat wij nu eenmaal aan deze passende ontvangstceremonies gewend waren, spoedden ons naar de lift die ons maar liefst in 45 sec op 500 meter hoogte afzette. Daarboven hadden wij een adembenemend schoon uitzicht op de metropool die blijft fascineren. Wie zal NYC voor eens en altijd met woorden kunnen beschrijven? Is zij als een levende moeder der zogenden, als een thuisbasis voor de belastten, als een pulserende ader die bruist van het leven? Of is zij als een gezicht dat telkens een ander masker opzet, een edelsteen aan vele kanten een speciaal perspectief afbeeldend? Ja en nee. Wees zo vrij om het zelf eens te ondervinden. Na enkele schitterende plaatjes geschoten te hebben namen wij afscheid en stapten in de lift. Toen was het tijd om verdwaald te raken. Net zoals vorig jaar kon Timon de weg naar de metro niet meer vinden en al spoedig kwamen we in de meeste exotische steegjes van Manhattan terecht. Tja, wat doe je dan? Als een kip zonder kop naar de KFC? Nee, dat is kannibalistisch. Als een quasi-onverschillige bewoner fluitend stug doorlopen totdat je ergens uitkomt waar je het weer herkent? Veels te risicovol, je kunt wel behoorlijk ver moeten lopen om weer iets te herkennen. Als een man de weg vragen? Iedere man weet dat dat als echte man niet kan. En dus hebben we vrolijk een half uur rondgesjokt totdat we per abuis bij een metrostation uitkwamen.  De metro puilde uit van de forenzen waartussen zich enkele opvallende individuen bevonden. Zo was daar een Afrikaanse vrouw met een geheel eigen invulling van dreadlocks. Het deed meer denken aan scheepstrossen waarmee een schip aan de wal verbonden wordt, en dit nog in alle kleuren van de regenboog. Noem ons geen cultuurbarbaren die aan niks gewend zijn, want zelfs barbaren waren hierdoor gillend weggerend. Je lag werkelijk waar dubbel van het lachen, maar helaas kon dat i.v.m. de beperkte ruimte niet, dus beperkten we ons tot inwendig genoegen terwijl we onze professionele blik probeerde te handhaven (het is bijvoorbeeld heel professioneel om net te doen alsof je slaapt, dan denkt iedereen dat je super ervaren bent en dat niemand jou een lor schelen kan). Op de terugweg per voet vervielen wij in meligheid toen we een bruidsjurkenzaak passeerden en elkaar een  bruidsjurk probeerden aan te naaien. ‘Zou je niet een bruidsjurkie voor ******* meenemen, ben je ook meteen van dat gezeur af? Vijf keer dubbelvouwen in je koffer, thuis weer keurig netjes rechtstrijken en hopsasa, klaar is de bruidsschat.’ Maar goed, veiligheid voorop en dus geen bruidsjurk.

Eenmaal thuis aanbeland namen wij boerenkool met worst tot ons, aftten was en trokken een zak chips open. Lange leve the American way of life!

Wees elkander welverzind en handel in alle matigheid en waarheid. En zeer in het bijzonder: laat de vrijheid voor u een kostbare levenscompagnon mogen zijn, u altijd vergezellend ter rechterhand.  

Vink en Van Dieren