De omloop van Manhattan (donderdag 30 april)

Beste lezers (en hoorders voor degene die dit verhaal voorgelezen krijgen),

Heel erg bedankt voor de reacties. Opa en oma, fijn dat jullie meelezen. Het is inderdaad gaaf om mee te maken wat oom Pieter allemaal doet. Tante Fokelien, leuk dat groep 8 meegeniet. En ook dat het verhaal voorgelezen wordt, vind ik erg cool! De fanclub van de Singelkade verraste mij, leuk dat jullie mij ook volgen. De groeten zijn hier met grote vreugde ontvangen. Dat Job alweer aan het klussen was, deed mij niet verbaasd staan en Debora, leuk dat er nog een musicus in ons huis bijkomt. 

Voor de mensen die bijzonder geraakt waren door mijn brandweerbelevenissen heb ik een trieste mededeling: Het hele relaas kreeg nog een staartje, we kregen een boete van 1000 dollar voor een onnodige brandweerinzet. Als we dit willen voorkomen moeten we een enorme brief, met een reden waarom we die boete niet verdiend hebben, sturen. We hopen dat dit gaat lukken. 

Sorry dat ik zo laat ben met mijn verhaal. Gisteren werd het zeer laat en vanochtend heb ik daarom uitgeslapen. 

Gisteren werd ik redelijk vroeg wakker, door de binnenkomst van Boaz die lachend riep: Timon, it's morning! De gordijnen werden opengetrokken en vervolgens fungeerde ik als trampoline, net zo lang totdat ik uit bed kwam. Na ontbeten te hebben moesten oom Pieter en tante Alike plotseling naar een noodgeval bij kennissen waardoor ik besloot om op Boaz op te passen. Samen hebben we gebroederlijk onderricht ontvangen van de educatieve Bob the Builder. Om half elf vertrok ik naar de metro die me naar Rockefeller Center bracht. Rockefeller Center zijn een aantal wolkenkrabbers die ten tijde van de Grote Depressie in de jaren '30 zijn gebouwd om werkgelegenheid te creeren (trema op deze laptop doet het niet). J. Rockefeller zorgde voor maar liefst 225.000 nieuwe banen. Ongelooflijk! Bij het Rockefeller Center ging ik naar Top of the Rock. Nee, dat is geen rockmuziek, maar een observatiedek op de hoogste verdieping. Ik kocht een kaartje, maar kon pas anderhalf uur later naar boven, dus besloot ik door Manhattan te gaan snelwandelen. Zo heb ik een poos gezeten op Times Square. Je wordt daar verschrikkelijk dol van alle schermen die schreeuwen om aandacht. Qua wegbewijzering zijn de Amerikanen ontiegelijk slecht, ik wist niet eens dat ik op Times Square stond totdat ik op mijn kaart ging kijken en me ervan verzekerde dat dit Times Square was. Vervolgens keerde ik langs de St-Patricks Cathedral terug naar Top of the Rock. Met een lift kon je naar boven waar je een ontzaggelijk mooi uitzicht had. De lucht was bijna onbewolkt en je kon super ver kijken. Ik heb een hele poos zitten genieten en foto's maken. Daarna vertrok ik haastiglijk naar beneden om naar The American Museum of Natural History te lopen. Tante Alike had gezegd dat dit goed te lopen viel. Ik geloof dat ik 3 mijl, 4,8 km heb afgelegd voordat ik er was. Eenmaal in het museum was de bewegwijzering weer superslecht waardoor ik niet wist waar nou eigenlijk de exposities waren. Ik zag alleen borden naar de uitgang en de wc. Opzich ook belangrijk, maar ik kwam toch voor het museum. Na verschillende vage gangetjes doorgekropen te zijn kwam ik uit bij een expositie over de planeet aarde. Als je ergens gek van wil worden, moet je eens proberen alle informatie die daar staat, te lezen. Dat probeerde ik dus. Maar gelukkig gaf ik na een uur op. Want toen bleek dat er nog minstens vijftien andere tentoonstellingen waren. Ik heb er nog vijf bekeken, maar aangezien ik er pas om 15:45 was, heb ik dat in hoog tempo gedaan. Een hele interessante expositie vol fouten was de expositie over het ontstaan van de aarde. Evolutie werd echt geproclameerd als wetenschappelijk bewezen en het enig mogelijke. Niet dus. https://www.youtube.com/watch?v=eW6egHV6jAw als tegenklank. 

Tot sluitingstijd heb ik door het museum gedwaald, wat werkelijk waar gigantisch groot is. Na sluitingstijd besloot ik door Central Park te lopen naar het Metropolitan Museum of Art wat aan de andere kant van Central park ligt. Mijn voeten begaven het, dit was zeker een goede training voor de Omloop. In het park stond een groepje jongelieden te zoeken naar een specht die ze hoorden. Toen ik langskwam zag ik hem en wees ik hen de specht aan. Ze gingen helemaal uit hun dak: Dit heb nog nooit gezien, awesome, ongelooflijk, etc. Leuk dat je iemand blij kunt maken door alleen maar iets aan te wijzen. Toen ik verder liep zag ik nog verschillende fietsers en hardlopers, daar is Central Park met 120 Ha de ultieme plek voor. Toen had ik nog wat tijd over en besloot ik in Central Park een boek te gaan lezen. Het viel me op dat er erg veel Nederlanders waren, je herkende ze zo.

Om half acht vertrok ik naar Carnegie Hall, een beroemd concertgebouw van New York alwaar ik oom Pieter en tante Alike ontmoette. Carnegie Hall is echt enorm groot en ik geloof dat we wel met 5000 mensen hebben geluisterd naar het concert, de Vespers van Claudio Monteverdi uit 1610. Het stuk was abominabel. Het openingskoor, onder leiding van Sir John Eliott Gardiner, was een herhaling van slechts twee akkoorden. Als je echter de handgebaren van de Sir moest geloven was dit zeer interessant. Het koor zong afwisselend met enkele solozangers die verspreid stonden door de gehele zaal. Een keer stond bij ons achter, op de vierde etage (we zaten namelijk bijna in het plafond van de concerthal), een tenor. Die zong een motet als echo van een tenor die beneden stond. De snelle plaatsveranderingen die tussen de stukken in plaatsvonden waren wel interessant. Enkele mannen sprintte het podium af om vervolgens overal tussen het publiek op te duiken en daar een solootje geheel uit het hoofd te doen. De zangtechniek voor dit stuk was zeer moeilijk. Trillers, coloraturen, tremelo, alles kwam langs. Het stuk werd zeer knap uitgevoerd, maar de muziek was nu niet bepaald wat je noemt oorstrelend. Veel herhaling. De dynamiek was wel interessant, evenals de sprongen van de organist/klavecinist. De beste kerel moest de hele tijd wisselen van klavecimbel naar orgel en andersom. Volgens mij vond Monteverdi het gewoon leuk om deze man te laten wisselen na vijf gespeelde noten, want het leek eerder alsof de organist/klavecinist rondjes aan het rennen was in plaats van te begeleiden. Toch zaten er ook een paar zeer indrukwekkende stukken in. Het 'amen' bijvoorbeeld was een schitterende, ontkiemend, geheel waarin langzaam de trompetten steeds duidelijk naar voren kwamen. De muziek bevatte ook enkele katholieke die de 'zoete, edele maagd Maria' aanriepen. Tante Alike vertrok per direct naar de WC en oom Pieter en ik begonnen met oordopjes in onze oren keihard Rock and Roll te draaien. Oke, niet helemaal, maar we probeerden zoveel mogelijk niet te luisteren naar de vijf witte vrouwen die als een soort Maria's stonden te zingen naar Maria. Bij het slotkoor kwam er weer een tenor naar boven die achter ons zijn klaagliederen begon aan te heffen. Toen zijn zang erop zat spoedde hij zich in een nieuw wereldrecord vijf trappen af naar beneden om zich snel weer op het podium in te voegen en nog net het laatste 'amen' mee te brullen. Dat was namelijk wel iets wat het koor enorm goed kon: Loepzuiver met enorme dynamiekverschillen zingen. Zeer knap. Na het concert voelde Johnie Elliot zich zo goed dat hij besloot twee keer opnieuw het podium op te komen en het hele rataplan opnieuw te laten buigen, totdat hij zich, gelukkig net op tijd, realiseerde dat als hij niet direct ophoepelde, we met rotte tomaten zouden gaan gooien. We reisden af naar Brooklyn om daar de oppassers, een bekeerde Jood en zijn vriendin, te vinden, tezamen zittende met Boaz. Het was 23:31. Boaz werd direct naar bed gedirigeerd waar ook hij nog een klaagzang aanhief. Opzich niet gek als je zo lang opblijft. We hadden daarna nog een kort gesprek met de Joodse jongen van 23 en zijn vriendin. Toen was het onderhand tijd om naar bed te gaan en de opkomende hoofdpijn tegen te gaan. 

Zie de foto's die er binnenkort opkomen voor het schitterende uitzicht wat ik had van Top of the Rock.