Miss Liberty, Ellis Island en 9/11 Memorial (maandag 4 mei) 2015

Saluut!

Vandaag was het weer tijd voor een staatsiebezoek naar Manhattan. Na uitgebreid gegeten te hebben, havermout/muesli/melk/chocola/alles/wat/je/maar/bedenken/kan zat ik propvol en was het tijd om te vertrekken. De limousines, mijn twee schoenen, kwamen voorrijden en in rap tempo brachten ze mij naar het metrostation. Het was slechts een halfuurtje naar station Bowling Green en daarvanuit werd ik naar de ferry getransporteerd. Omdat tante Alike zo goed was geweest om mij erop te wijzen online te bestellen, kon ik de lange wachtrijen skippen. Vergenoegend wreef ik mezelf in m'n handen en knikte veelbetekend naar de wachtenden:"Gna gna gna, zo'n handige tante hebben jullie lekker niet!" Ik was snel door de security heen. Deze leek precies op die van een luchthaven. Ik durf alleen te wedden dat ik hier een bom door had kunnen smokkelen, ik had namelijk totaal niet de indruk dat er ook maar enigszins naar mij gekeken werd. Maar goed, gelukkig had ik niet toevallig een bom op zak, dus ik vertrok breeduit fluitend naar de ferry. Daar werden vervolgens minstens 350 mensen opgestouwd. Het was ongelooflijk, de mensen bleven maar komen. Toen ik bijna stikte van angst en benauwdheid die mij hadden aangegrepen en ik dacht dat we naar de kelder zouden gaan, vertrok de boot. Van het zuidelijk puntje van Manhattan voeren we naar Liberty Island, alwaar The Statue of Liberty vertoeft. Eenmaal op land haalde ik een audiotour op. Dat is echt een aanrader. Van allerlei onzinnigheden over het vrijheidsbeeld werden uitgebreid verteld. Toch wel interessant. Het was schitterend weer en ik nam enkele schitterende foto's. Vanaf dit eiland, midden in de Hudson monding als je New York binnenvaart, kun je schitterend de zuidelijk punt en skyline van Manhattan zien.

Na om Miss Liberty heengelopen te zijn en alles gehoord te hebben vertrok ik na anderhalf uur naar Ellis Island. Dit was ontzettend gaaf, eigenlijk nog leuker dan Liberty Island. Ik wil er veel over vertellen, maar voor het algemeen nut zal ik het kort houden: Ellis Island is een eiland waarop in de jaren 1890-1950 immigranten aankwamen om Amerika binnen te gaan. Het is een grote aankomsthal waar medisch, legaal, en psysich wordt gecontroleerd of men het land in mag. Er was een expositie over hoe het hele traject van de immigratie in de hal verliep, een expositie over de Amerikaanse immigratiegeschiedenis van 1500-1890, een expositie over hoe Liberty Island in de jaren '60 en '70 helemaal desolaat en vervallen was tot een spookeiland, en ook over de restoratie in de jaren '80. Ik heb er ruim drie uur rondgedwaald. Het architectonische hoogtepunt, naast het schitterend uiterlijk, was toch wel de Registry Room. Een grote hal met een schitterend plafond. In deze hal stonden verschrikkelijk lange wachtrijen om gekeurd te worden. Ook hier was een audiotour die allerlei interessante wetenswaardigheden aan mij verkondigde. Na al enkele uren te hebben rondgelopen, besloot ik naar een korte film van 30 min te gaan, met als onderwerp de reis naar en de aankomst op Ellis Island. Twaalf miljoen van de 26 miljoen immigranten kwamen via Ellis Island naar Amerika. Wel meer dan vijfduizend per dag! Toen ik de zaal inliep besloot ik naast een oude Amerikaanse man te gaan zitten. Het was een toffe peer, hij gaf mij direct zijn (hevig trillende) hand en murmelde in wat onverstaanbaar Engels over 'My wife ordered me to shake hands'. Brave vrouw, nette vrouw. Ik vertelde de kerel waar ik vandaan kwam, wat ik drie keer moest verhalen voordat het door al zijn grijze haren was doorgedrongen en er een lampje ging branden: "You are a Dutchman?" Kijk, dat bedoelde ik. Vervolgens vroeg ik of zijn ouders via Ellis Island naar Amerika gekomen waren, want dit is bij de meeste oudere bezoekers het geval. Zijn antwoord was zo verschrikkelijk onverstaanbaar dat ik niets eens durfde te vragen wat hij bedoelde, dus reutelde ik maar onverstaanbaar terug. Toen de film begon, voelde we ons beide zeer voldaan over het gesprek en de oude man besloot te gaan slapen. Klein minpuntje daaraan was wel dat hij mijn kant opviel zodat ik telkens een beetje van hem vandaan schoof waardoor ik uiteindelijk bijna bij een oude vrouw naast mij op schoot zat. Toen ik de man een gemoedelijke por gegeven had, ontwaakte hij met een enorm geronk. De film was bijna afgelopen. Ik wenste het oudere stel een goede dag en liep snel weg om te voorkomen dat ze er achter zouden komen dat ik niks van hen verhaal had verstaan. 

Na drie uur rondgedoold te hebben vond ik het welletjes en liet ik me terugvaren naar Battery Park. Vandaar liep ik naar de 9/11 Memorial site. Op de plaats waar de twee World Trade Centers stonden hebben ze grote water basins gebouwd. Dat geeft een zeer sereen aanzicht. Ik had al best wat gelezen/onderzocht over 9/11 en om eerlijk te zijn vond ik het zeer onwerkelijk om te bedenken dat op deze bakens van rust mensen verpletterd zijn onder staal en het puin dat door de lucht vloog. In de randen van de basins stonden de namen van de slachtoffers van 9/11. Ontelbaar veel. Naast de twee basins waar de twee torens stonden was er ook een 9/11 Memorial Museum maar vanwege tijdsgebrek besloot ik het bezoek daaraan uit te stellen. Ik heb nog wat foto's genomen van het huidige World Trade Center One, een gebouw dat gebouwd is na 9/11. Het bevat superveel glas en heet de Freedom Tower. Deze toren is gebouwd om te laten merken dat Amerika pijn geleden heeft, maar dat de vrijheid blijft. De Freedom Tower domineert nu, in plaats van de Twin Towers, de skyline van Manhattan. 

Nog een beetje in gedachten verzonken besloot ik naar het metrostation te gaan. Ik heb een uur lopen zoeken...... Heel Downtown Manhattan is door mij te voet bezocht om het metrostation te vinden. Telkens dacht ik dichtbij te zijn, maar kon ik het toch nergens vinden. Ik kwam op een gegeven moment uit bij het American Museum of the Native Indian. Een zeer mooi klassiek gebouw waarvan ik een foto nam. Daarna besloot ik verder te zoeken. Na een half uur kwam ik weer langs dit museum en tot mijn stomme verbazing stond pal voor dit museum met grote letters: "Subway Station". Ik sloeg mezelf voor m'n edele hoofd dat ik zo scheel kon wezen en rende snel de trap af. De metro stond klaar, maar de deuren sloten al. Toen beging ik de niet-zo-slimme actie om te proberen me door de deuren te wringen. Mijn hand en hoofd waren er al doorheen, maar mijn buik, die tijdens mijn bezoek zo gegroeid is, paste er niet meer doorheen. Daar stond ik dan. Het voelde alsof ik aan een middeleeuwse schandpaal stond waar men je hoofd kan zien en je met rotte tomaten kan bekogelen. Mensen begonnen me scheef aan te kijken en ik besloot met een uiterste krachtinspanning te proberen de deuren te openen. Dat lukte voor een kleine beetje. Zo snel als mogelijk trok ik mijn hoofd terug voordat de metro ging rijden. Ik stond met lede ogen toe te kijken hoe de metro accelereerde. Toen ik op het bord keek hoe laat de volgende tijd was dat er een metro zou vertrokken sloeg ik mezelf opnieuw voor m'n edele hoofd. Twee minuten.... Dus, met een uiterste inspanning, een levensgevaarlijke manoeuvre begaan om twee minuten eerder aan te komen? Niet echt slim. Alsof er niks gebeurd was slofte ik over na het perron na een plekje waar niet iedereen mijn stunt had gezien. De volgende trein kwam heel snel, als hij ook maar twee seconden eerder was gekomen had er zeker een botsing plaatsgevonden. In de metro was het gezellig druk met allerlei forensen die sliepen. Elk liet zijn eigen gesnurk horen, vergezeld met een blik van intens welbehagen door dit moment van rust. Bemoedigd door zoveel gezelligheid besloot ik muziek te gaan luisteren. Eenmaal bij het eindstation zag ik dat de bus die langs Emmanuel House komt aankwam. Plotseling was ik weer gemotiveerd om even stoer te doen, dus besloot ik door middel van de benenwagen de bus voor te blijven. Normaal is het een kwartier lopen naar Emmanuel House, en zes minuten met de bus. Dat gat moest ik dus dichten. Dus ik begon in een enorm tempo te snelwandelen over Flatbush Avenue. De mensen zagen me volgens mij niet eens, zo snel vloog ik ze voorbij. Ze zullen vast gedacht hebben: "Weer zo'n gekke Dutchie!" Maar goed, dat boeide me niet. Binnen vijf seconden na mijn lancering had ik al drie steken, en na een minuut had ik ze op alle denkbare plekken. Vastberaden om deze moeite te overkomen schroefde ik het tempo op, waardoor ik een schroeilucht achterliet van de stoep die was verbrand door zoveel plotselinge wrijving.  Toen ik bijna aangekomen was, werd ik door de bus ingehaald. Op het moment dat ik hem langs Emmanuel House zag rijden begon ik te tellen. 1,2,3,4...... Iedereen weet de rest. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik 50 seconden na de bus aankwam bij Emmanuel House. Het was 19:00 en ik had nog geen eten naast wat brood op. Dus ik stoomde, nog steeds op moordend tempo, naar boven. Aangezien daar niemand was, denderde ik weer naar beneden om daar vervolgens grote pannen voedsel te vinden die gegeten werden door familie Van de Beukel en drie mannen die hier komen helpen klussen. Het eten werd haastiglijk verorberd. Toen ook dit was afgerond, begon ik langzaam aan weer tot rust te komen, totdat Boaz opeens kwam aanzetten. Hij moest naar bed, maar wou me eerst nog een 'big hug' (grote knuffel) geven. Hij klom op m'n schoot, sloeg z'n armen op me heen en kilde me vervolgens met zijn sterke, grote knuffel. Half buiten bewustzijn wenste ik hem een goede nacht. Vervolgens werd er afgeruimd en na wat rustige momenten op de bank riep het bed en het antwoord werd snel gegeven. 

Ik heb behoorlijk wat foto's genomen, en er ook wat bij 'foto's' gezet. Speciaal voor de liefhebbers heb ik nog een foto van een brandweerwagen die ik tegenkwam. 

Mr. NY-Gangster