Lower Manhattan als toneel van spoedbezoeken (woensdag 6 mei) 2015

Shalom,

Toen ik vanochtend wakker werd en ik het ontbijt tot mij genomen had, voelde ik mij dusdanig gelaafd dat ik besloot om vandaag voor het laatst een dag naar Manhattan te gaan. Na al mijn spullen te hebben gepakt en Boaz een laatste groet te hebben toegesproken, vertrok ik naar de metro. In Manhattan vertrok ik eerst, via Wall Street met de New York Stock Exchange en Trinity Church, naar het 9/11 Memorial Museum, maar de rij was van dusdanige grootte dat ik besloot het bezoek per direct uit te stellen tot een nader te bepalen tijdstip. Ik begaf mij naar de wijk Civic Center, alwaar alle bestuurlijke en gerechterlijke taken van de gemeente/staat New York betracht worden. Zo kwam ik langs City Hall, waar de gemeenteraad zit, langs Municipal Building, waar de gemeente-ambtenaren luiwammesen en langs vier Court houses. Al deze gerechtsgebouwen zijn gebouwd op een klassieke, Romaanse manier. Het Civic Center staat vol van zulk soort gebouwen. Na deze enerverende rondloop door Civic Center, waar ik dusdanig snel doorheen liep zodat ik eigenlijk alles vanachter mijn fotocamera bezag om ook nog te kunnen laten zien waar ik langs kwam,  begon ik aan de toch richting Brooklyn Bridge. Deze brug verbindt Brooklyn met Manhattan. Tijdens de bouw zijn er 20 mensen bij omgekomen, het was in 1886 gebouwd, toen dit de grootste brug was die ooit was gebouwd. Vanaf het voetpad heb je een zeer interessant uitzicht op de havenmond en de skyline van de stad. Toen ik een poging waagde om alle helikopters te tellen die mijn oog belastte, ontplofte mijn mathematische brein tot een grote, rode, explosie van helikopters die door mijn brein vlogen. In Manhattan kun je namelijk helikopterrondvluchten maken, en niet zomaar een paar, maar tientallen. Vanaf de brug zag ik een platform met daarop 8 helikopters, en een vluchtige waarneming in de hogere sferen deden mij ook nog eens minstens 6 helikopters in de lucht tellen. Terwijl ik actief de neiging probeerde te onderdrukken om te informeren hoe goedkoop zo'n rondvlucht wel niet was, liep ik terug de brug af. De volgende wijk die ik zou doorsjezen was Chinatown. In eerste instantie dacht ik dat ik verdwaald was, maar toen ik eens spleetjesogen ging tellen kwam ik al snel tot de conclusie dat zelfs Peking niet zo'n hoge spleetogendichtheid had. Ik moest dus in Chinatown zijn aangekomen.  Hier heb je veel goedkope zevendehandswinkeltjes waar je voor zwartemarktprijzen tienduizend-en-een souvenirs kunt kopen waar iedereen kortstondig blij mee is, maar ze vervolgens ze deponeert in de prullenbak. Zorgvuldig navigeerde ik mijzelf naar de meest nuttige dingen om wat fysieke herinneringen in te slaan tegen Makro-inkoopprijzen. De Chinatown-economie ontving een enorme boost en met een gevoel dat ik de menselijkheid enorm gesteund had, vertrok ik luid, Chinees (dat is dus pentatonisch) fluitend Chinatown. Toen ik mij weer thuis voelde onder de bleek gescheten Westerlingen besloot ik finaal, dwars, keihard, meedogenloos vanaf het oosten van Lower Manhattan naar het westen van Lower Manhattan te lopen. Dit was een stevige trip, een behoorlijk afstand. Eenmaal aangekomen besloot ik mijn gesmeerde brood op te eten, onder toeziend oog van de Hudson River waar ik op uitzag. Toen ik weer een tonnetje was geworden door het eten, besloot ik weer een eind te gaan lopen. Onderweg kwam ik een zwartgetinte jongeman tegen die mij aansprak: "Hello sir, how are you doing today?" Met mijn kennersoog had ik direct zijn gevaar op mijn radar waargenomen, mede doordat hij duidelijk koopwaar met zich droeg. Dus ik besloot hem een poepie te laten ruiken, want zo makkelijk smeer je mij geen troep aan. Dus ik zeg op z'n StoneColenEnglish: "You can the pot up!" Gelukkig hield hij direct op. Dus ik liep lustig voort naar het 9/11 Memorial Museum. Eenmaal binnen kostte het me 15 minuten om de daadwerkelijke tentoonstelling aan te lopen, maar eenmaal daar aangekomen was het 'worth a while'. Sommige dingen zijn echt onbeschrijflijk. Hoewel het vloeroppervloek van de tentoonstelling klein was, was de tentoonstelling toch enorm uitgebreid. Ik heb er 3 uur rondgedwaald. Hoewel het soms schokkend is, heb ik toch een goed gevoel overgehouden aan mijn bezoek. Toen ik tot mijn grote schrik zag dat het al bijna etenstijd was, sprong ik met grote stappen de roltrap op en racete ik naar het Subway Station. Tante Alike had namelijk gezegd dat als ik niet op tijd zou komen, de patat koud zou zijn. Dat was zeer afschrikwekkend. Dus toen ik bij de metro aankwam lag ik dusdanig buiten adem dat ze de airco van de metro echt niet meer hoefde aan te zetten. Bij het eindstation was het hetzelfde liedje als maandag: Rennen naar huis. Thuis aangekomen kon ik gelukkig nog een kwartier uitpuffen altevorens het feestmaal werd geserveerd. We aten met de drie klussers die hier helpen, twee vriendinnen van tante Alike en hun drie kinderen, Oom Pieter, Tante Alike, Channah, Boaz, vrijwilliger Linda en ik. Er was veel en gevarieerd te eten. Na het eten was mijn buik weer tot een kolossale omvang gegroeid, waardoor ik genereus aan tante Alike aanbood om de kinderen op bed te leggen. Dat was een beetje overmoedig. Ze werkten bepaald niet mee, en op het laatst (Na een half uur zeulen) was ik blij dat ze op bed lagen. Toen ze op bed lagen, gaf ik ze een kus, en leken ze opeens weer heel lief, alsof ze niks hadden uitgespookt. Beneden kletste ik nog wat. Toen was het tijd voor het blogschrijven, wat mij gemiddeld ruim een uur kost. Tja, het is allemaal niet makkelijk.

Ik wil nog even mijn frustratie kwijt: De bewegwijzering in Amerika is gruwelijk! Ze geven niks aan, dus je loopt tot je een ons weegt voordat je wat vindt. Soms is het hier echt een derdewereldland. Zo, heb ik dat ook weer uitgesproken. Voor de rest meld ik hierbij dat ik vannacht voor het eerst met oordoppen ga slapen, om zo te proberen morgen uit te slapen. Niet geschoten is altijd mis. 

Zie de foto's, die ik in grote mate geschoten heb, om een visuele impressie te krijgen van de laatse dag Manhattan. 

Mr. NY-gangster.