Een dagje hard werken (donderdag 7 mei) 2015

Hi there,

Mijn oprechte excuses voor het late verslag van gisteren. Omdat ik de afgelopen dagen, zoals ieder opmerkend lezer heeft waargenomen, een beetje moe was en daardoor niet veel inspiratie had, ben ik in de haastigheid vergeten twee leuke belevenissen te vertellen:

1. Maandag, toen ik op Liberty Island was, zag ik twee helikopters overvliegen. In mijn geheugen begon een lampje te branden: Was dat niet Marine One, de helikopter van Brak Obama? Ze kwamen vlak langs vliegen, richting New York. Thuis las ik dat Obama inderdaad in New York was geweest. Ik heb dus Obama gezien, en zijn twee Marine One helikopters. Niemand weet precies in welke helikopter die zit, om zo een succesvolle aanslag te voorkomen. Vandaar dus twee Marine Ones). 

2. Woensdag, toen ik in het Civic Center van Manhattan verkeerde, was er een straatshow gaande. Acht mensen uit het publiek werden naar voren gehaald en achter elkander geplaatst. Vervolgens werd er eerst geld opgehaald, waarna de acht mensen gehurkt gingen staan. Een straatartiest nam een grote aanloop, sprong zo hoog dat hij bijna het puntje van de Freedom Tower kon aanraken, maakte een salto en landde weer veilig op de grond. Ontzettend knap! Aangezien ik geen contanten bijhad en ik zag dat ze geld kwamen op halen besloot ik zeer schijnheilig op een bankje te gaan zitten en een appel te eten om zodoende de schijn op te houden dat ik totaal niet keek. Een beetje Nederlands was het wel ja.... 

Maar goed, nu afgelopen donderdag. De oordoppen werden geen succes. Ze vlogen des nachts verscheidene malen uit, en het gegil des kinders drong ijselijk helder tot mijn slaapvertrek door. Dus om de pogingen van oom Pieter en tante Alike niet direct onder te waarderen, besloot ik, nadat ze de kinderen verscheidene malen tot stilte hadden gemaand, nog even te blijven liggen. Daarna schrokte ik wat voedsel naar binnen. Tante Alike ging beneden allerlei dingen regelen, dus ik zou op Boaz passen. Dat hield onder andere in dat ik omstebeurt speelgoed van de bovenste planken van de speelgoedkast moest trekken, zodat meneer uitgebreid troep kon maken. Gelukkig hield het na een poosje op, en besloten Boaz en ik naar beneden te gaan om piano te spelen. Terwijl ik een deuntje produceerde, had Boaz een muzikale inval en begon op te toetsen te hameren. Het klankidioom dat ontstond was zeer expressionistisch, en een tikkeltje avant-gardistisch. Maar goed, zo begint iedere concertpianist zijn carriere. Dus dat kon ik Boaz niet kwalijk nemen. Gelukkig besloot Boaz af te zien van dissonante polyfonie en toen ik ook voldaan was, vertrokken we gebroederlijk naar boven om daar weer te gaan spelen. Na anderhalf uur kwam tante Alike om Boaz op te halen. Ze gingen samen met vrienden naar de speeltuin. Ik zou in Emmanuel House klusjes gaan uitvoeren. Het eerste was het zuigen. De Shabbat's dinner zaal, de lange gang, de toiletten en de bibliotheek. Na twee uur zuigen ging ik dweilen. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit gedweild, dus dit was een zeer twijfelachtig experiment. Ik gooide de emmer vol met warm water en na wat reinigingsgebeuren erbij te hebben gegooid, doopte ik de dweil in het water. In eerste instantie werd de vloer een gelijkenis van de Menheerse Singel, maar na wat finesses te hebben aangebracht glom de vloer, net zoals mijn trots. Dweilen was nog niet zo heel erg. Het nieuwe kantoor wat door de drie klussers hier uit het niets is opgetrokken, werd door mij met een schuursponsje volledig handmatig gereinigd. De vloer, die eerst wit was van kalk, werd langzaam weer linoleum-geel. Ik werkte in sneltreinvaart, wat nogal eens resulteerde in ruimhartigheid met watergebruik. Toen een van de klussers ff naar het keukentje in de gang kwam, was het alsof er bananen lagen. Als een soort Sven Kramer schaatste hij naar wasbak. Toen hij door klaar was, kon ik direct de vloer achter hem weer reinigen want daar zat al weer allerlei viezigheid op. Toen de schoonmaaksessie afgelopen was, genoot ik even van het resultaat om het vervolgens weer vertrapt en veracht zien te worden door de drie heren die door de benedenvertrekken liepen te stampen. Dus ik vertrok naar boven om daar de ramen te fixen. Die gingen namelijk niet meer omhoog. Al mijn Bob-de-Bouwer-skills waren nodig om eens even wat licht op de zaak te werpen. Toen ik het niet een-twee-drie kon repareren haalde ik beneden een hamer en schroevendraaier om er vervolgens lustig op los te timmeren. Ik probeerde het raam te openen, maar aangezien ik daarmee niet teveel het risico wilde lopen om dingen te slopen durfde ik niet veel kracht te zetten. Toen tante Alike weer thuiskwam gaf zij een enorme haal aan het raam die vervolgens denderend openknalde. Blijkbaar kan je in Amerika dus gewoon een beetje ruw te werk gaan om dingen gedaan te krijgen. Vervolgens was het raam zo gemaakt en besloot ik een ander raam ook te repareren. Toen dit alles geschied was, was de tijd dat ik zou rusten van gedane arbeid nog steeds niet daar. Ik ging raamkozijnen schoonmaken. Die waren helemaal zwart, vol met grond. Hoe dat daar terechtkwam blijft tot op heden een raadsel. Feit was dat ik alle raamkozijnen van ons appartement heb gereinigd. Daarna was het tijd om een keukenkastje, wat moeilijk bereikbaar was, te reinigen van hare onreinheid. Dat was hard nodig. Toen ook dit afgerond was, werd mij opgedragen de ramen te zemen. Dat was ook iets wat ik nog nooit gedaan had. En voordat mama enthousiast wordt, ik heb het gedaan, maar over de kwaliteit viel te discussieren. Er bleven strepen achter die ik niet kon wegwerken met de trekker. Na een paar ramen ging het al iets beter en voortvarend vloog ik van het ene raam naar het ander. Hierna was het tijd om de twee oude mountainbikes, die in de garage stonden, op te kalefateren. Ik heb wat remmen gerepareerd, zadels rechtgezet, en de banden opgepompt. Steve, een van de klussers hier, pakte daarvoor een elektrische fietspomp uit zijn Dodge Ram, een enorme pick-up, waarmee ik banden wat meer lucht gaf. Vervolgens sjeesde ik wat rond op het parkeerplaatsje achter. Het werd mij direct zeer afgeraden over Flatbush Avenue, de straat waaraan Emmanuel House ligt, te gaan crossen. Aangezien ik ook zelf de moordlustige neigingen van alle autobestuurders die roekeloos racen gezien had, besloot ik dat dus niet te gaan doen. Als laatste heb ik de boxen van de stereotoren beneden aangesloten. Toen was het tijd om deze voorversterker met iPhone-docking station te testen. Mijn iPhone werd aangesloten en vervolgens probeerde ik het huis op te blazen door het volume op te voeren naar recordhoogte. Toen dat net niet lukte, probeerde ik het nog met de boxen van een oude computer die beneden stond. Deze boxen bevatten een enorme bas. Toen ik het openingskoor van het Weihnachts Oratorium draaide en ik de bas op maximaal zette, hoorde ik alleen maar de contrabas en de pauken. Het hele huis dreunde mee. 

Het avondeten was echte tomatensoep. En met 'echte' bedoel ik: tante Alike liet tomaten koken/ of wat dan ook precies, in ieder geval was het pure tomatensoep. Het was heerlijk. Na de maaltijd werden de kinderen op bed gelegd. Toen ging ik online inchecken voor mijn thuisreis. De laatste onderneming van de dag was meteen ook de meest intensieve: Kolonisten spelen met oom Pieter en tante Alike. Toen het spelbord volledig willekeurig was opgesteld werd er eerst een half uur door oom Pieter en mij gedacht over wat de beste plek was. Na een half uur schoof tante Alike aan. Toen ik het hoogste gegooid had, mocht ik als eerste mijn dorpje neerplanten op het bord. Toen was oom Pieter aan de beurt om zijn dorp te plaatsen. Nog een half uur denken was het gevolg. Tante Alike kon er ook wat van. Hoewel er lang gedacht werd, waren de uiteindelijke zetten toch onnavolgbaar. Het spel begon. Ik wist niet dat men hier zo fanatiek was. Ongepolijste opmerkingen vlogen over tafel: manipulator, gemeen, niks meer aan zo, oneerlijk. Toen de geestdrift van een ieder zijn toppunt had bereikt, werd er chips op tafel gekwakt. De afspraak was dat iedereen ervan mocht eten, behalve degene die aan de beurt was. Deze maatregel om de snelheid van denken, voornamelijk bij oom Pieter, op te voeren was redelijk effectief. Oom Pieter stond er zeer goed voor en had al lang kunnen winnen. Een beurt voordat ik aan de beurt was, ontving ik de kaarten die ik nodig had om te winnen. In een enorme extase gooide ik zeven........ Dat was de worp die ik precies niet nodig had, nu kon ik de helft van mijn kaarten inleveren. De winst werd mij door de neus geboord. Uiteindelijk won oom Pieter, met enorm veel geluk uiteraard.  De rust na een geestelijk gevecht van twee uur keerde langzaam terug. Ik durf wel te zeggen dat de fanatieke kreten en aantijgingen die over tafel werden gesmeten een serieuze bedreiging hadden kunnen vormen voor het huwelijk. De gemoederen waren hoog opgelopen, maar gelukkig werd oom Pieter, die zelf de hele tijd riep dat hij nog nooit gewonnen had, nog door tante Alike en mij gefeliciteerd met zijn krappe overwinning. 

U snapt dat ik daarna geestelijk moest herstellen. Dus ik ging direct naar bed, het was al 22.00 uur. De volgende ochtend werd ik voor de laatste keer gewekt door kinderlijke gedachtegangen. De koffer werd ingepakt en nu zit ik m'n blog bij te werken. Het is nu 11.30 uur. Om 13.00 uur ga ik nog twee uur mee om outreach te doen met oom Pieter. Een boekenkraam en traktaten uitdelen in de Joodse buurt. Daarna vertrek ik naar John F. Kennedy airport. Dat was dan alweer New York. De twee weken zijn omgevlogen. Ik hoop dat datzelfde geldt voor de lange dag die ik tegemoet ga. Slapen in een vliegtuig is niet echt mijn gave.

Zie de foto's. Ik heb er niet zoveel. Een interessante is wel het verschil in uiterlijk van de benedenverdieping voor en nadat ik het schoongemaakt heb. 

Ik hoop jullie spoedig weer te zien!

Mr. NY-gangster