Hap-snapzaterdag (zaterdag 2 mei)

Zeer gewaardeerde lezers,

Eerst wil ik iets ophelderen in reactie op mijn tante: Al mijn verhalen berusten op volkomen waarheid. Hoe ik deze gebeurtenissen ervoer is natuurlijk subjectief, maar men dient daar doorheen te prikken.  Mijn trouwe getuigen zijn oom Pieter en tante Alike. Bedankt, tante Mirjam, voor de groeten. Ze worden overgebracht! 

Deze zaterdag hebben we echt van alles gedaan. Gisteravond werd ik tijdens Shabbat dinner door het meisje die me kwam bedanken voor 'You raise me up' uitgenodigd om een Messiaanse dienst bij te wonen van de organisatie Chosen People Ministries, ook een organisatie die zich richt op de Joden. 'Messiaanse' houdt dan ook in dat het bedoeld is voor Joden die in de Messias zijn gaan geloven. Verschillende stukken van de liturgie worden in het Hebreeuws voorgezongen, net zoals de Joden doen. Het was een schitterende dienst, met mooie liederen. De preek was indrukwekkend. Het ging erover dat 'all-in' voor Christus moeten leven, niet alleen op zaterdag/zondag maar heel ons leven. Alles moet voor en met God gaan. Ook de kracht van woorden werd benadrukt, deze kan zowel positief als negatief zijn. Een goede opmerking was dat we de Bijbel niet moeten toepassen in ons leven, het zo in ons leven inpassen dat we er mee kunnen leven, maar wij moeten ons leven toepassen in de Bijbel. Wat hier enorm fijn is tijdens de dienst, is het moment van gemeenschap. Iedereen geeft elkaar een hand en wenst elkaar 'shabbat shalom' en vraagt hoe het gaat. Dan leest een gemeentelid de bijbelgedeeltes voor in overeenkomst met de Joodse traditie. Dat houdt in: Een stuk uit de Thorah, een stuk uit de profeten, en dan als uitbreiding daarop een stuk uit het Nieuwe Testament wat erbij past. Het geheel met de liederen, de duidelijk, gestructureerde preek en de gastvrije gemeente hebben veel indruk op me gemaakt. 

Na de dienst was het plan dat ik met oom Pieter naar het Sea-Air-Space Museum zou gaan, maar wij waren allen zeer moe en dus besloten we de  plannen te wijzigen en eerst een moment van slaap in acht te nemen. Channah en Boaz waren echter nog druk aan het discussieren, terwijl de planning was dat ze gingen slapen. Dus stuurde tante Alike een interventiemacht naar de Chamber of Sleep Departement, genaamd oom Pieter. Hij maakte korte metten met de vraagstukken die nog leefden bij Boaz en Channah: mond houden of jullie krijgen een tik! Daarna keerde de rust weder. 

Na een uur vertrokken we per auto naar Coney Beach, een strand/boulevard aan de Atlantische Oceaan. De reis begon met een twistgesprek over wie de auto mocht besturen. Zowel Pieter als Alike beschouwen zichzelf als goede chauffeurs die graag rijden. Channah fluisterde mij in:"Ik wil dat jij gaat rijden." Ik besloot dat een keer niet te doen. Uiteindelijk nam de dierlijke kant het roer in handen en na een half uur waren we bij Coney Beach. Bij dit Beach bevindt zich een pretpark met heel veel attracties. Channah en Boaz gingen in een treintje dat met een duizelingwekkende snelheid binnen een minuut een rondje aflegde met een straal van 2 meter. Daarna gingen we op het strand zitten. Channah en Boaz begonnen zandkastelen bouwen. Als eerste werd het losse zand in een emmer geschept en vervolgens werd de emmer omgedraaid. Toen het moment supreme daar was en de emmer omgedraaid werd deed het resultaat mij meer aan een piramide denken, maar dat drukte de pret gelukkig niet. In dit moment van puur genot bereikte de vreugde haar hoogtepunt toen Pieter aan mij voorstelde:"Zullen wij samen in de achtbaan gaan?" Ik kreeg de schrik van mijn leven, maar antwoordde vanachter mijn grote zonnebril zo cool mogelijk: "Dat achtbaantje, een fluitje van een cent." Dus na het strandbezoek keerde twee zandpoppen, tante Alike, oom Pieter en ik terug naar het pretpark en kochten we twee kaartjes. De prijs bezorgde mij mijn eerste hartverzakking. Negen dollar per persoon. Het tweede hartfalen ontpopte zich toen oom Pieter en ik zich in een achtbaankarretje probeerden te stouwen. Onze twee derrieres waren van dusdanige grootte dat deze poging een fiasco werd. We besloten te scheiden en in verschillende karretjes te gaan zitten. Toen begon de rit. De helling op is altijd het moment van grootse overmoed. Vrolijk zwaaiend naar de familie die beneden staat te kijken, en iedereen naast je bemoedigend toe te knikken terwijl jezelf alleen maar staat te slikken. Toen we op het hoogste punt kwamen besloot ik nog snel te genieten van het uitzicht waarnaar we ons in de afgrond stortten: Mijn derde hartverzakking. Ik bedenk me nu ik dit schrijf dat ik mijn pil moet slikken. Ff wachten a.u.b......... Ja hoor, daar ben ik weer. Maar goed, die eerste  afdaling was nog niet afgelopen of de tweede afgrond werd al ingesjeesd. De adrenaline stroomde door mijn lichaam en in een opwelling voegde ik nog wat gegil toe aan de herrie die alreeds werd geproduceerd door de mensen achter mij. De rest van de rit verliep ook gesmeerd en in sneltreinvaart. Toen we op het station terugkwamen was ik zo vervuld met adrenaline dat ik niet meer recht kon lopen. Als een stel dronkelappen kwamen oom Pieter en ik weer bij de rest en zwalkend begaven wij ons naar de auto. 

Ik had aangegeven te willen trakteren en dus begaven wij ons naar de AppleBees, een Amerikaanse vreetkeet. Eenmaal daar besloot ik naast Boaz te gaan zitten. Een beslissing met grote gevolgen... De bestelling was snel geplaatst (Boaz en Channah wilde patatjes en niks anders) en het eten was er gelukkig snel, want de trek was niet in kleine mate aanwezig. Ik had een Triple Burger besteld. Die liet zich prima nuttigen. Nadat wij ons eten verorberd hadden en ik Boaz twintig keer recht had getrokken omdat hij telkens aan de krullen trok van het meisje dat achter ons zat, besloot ik vanwege het gesmeek van Channah op ijs te trakteren. De ober met een kolossale omvang werd aangeroepen. Aangezien ik de spanning op zijn riem niet veilig achtte besloot ik snel te bestellen, altevorens zijn riem zou knappen en de rollades door de lucht zouden denderen. Toen het ijs aankwam deelde ik mijn bord met Boaz. Zijn eetwijze was zeer bedenkelijk. Met een lepel nam hij een grote schep ijs die hij richting zijn mond probeerde te katapulteren. De meeste keren mikte hij mis en het ijs belandde op alle mogelijke plekken. Na hem de basis van het nette eten te hebben bijgebracht, was maar een lichte vooruitgang zichtbaar. Als gevolg hiervan veranderde zijn grijze shirt in een chocoladepasta en mijn broek ook. Blanke Boaz was spontaan Afrikaan geworden. Na een stevig poetsbeurt transformeerde hij weer tot Amerikaan. Ondanks wat viezigheden was het beregezellig. Als afsluiting van de middag zongen we in de auto 'Papegaaitje, leef je nog?' wat door ons alle uit volle borst werd meegebruld. Dat is nog eens wat anders dan alle hiphop die, gewenst of niet, hier met open raampje wordt gedeeld. 

Eenmaal thuis werden de kinderen snel naar bed gebonjourd en begon mijn hart zich weer enigszins te herstellen van alle belevenissen. Nu proberen wat rust te krijgen voor morgen als ik tijdens de dienst mag spelen. 

Het spijt me zeer, maar ik ben vandaag helemaal vergeten foto's te maken. Stelt u het zich zo voor als het beschreven is, dan heeft u een globale benadering van de werkelijkheid. 

Mr. NY-gangster