De Bijbelrun en fire fighters (dinsdag 28 april)

Gegroet,

Vanochtend werd ik pas om 07:00 wakker. Voorzichtig optimistisch kan gezegd worden dat ik over de jetlag heen ben. Het ontbijt was weer super.

Vandaag ging met oom Pieter mee om een lading Engelse City Bibles(zie foto's) op te halen bij de haven in New Jersey. New Jersey is een staat die dicht tegen New York City aanligt. We werden door tante Alike afgezet bij een carservice waar we een U-Haul leenden, een busje met een grote laadbak(ziet foto's). We reden in ong. een uur naar de haven van Newark. Onderweg passeerden we de Verrazano Bridge, ganselijk gesitueerd ten zuiden van New York. Vanaf de kolossale brug kan je de Atlantische Oceaan, de Hudson River en de zuidelijke punt van Manhatten bezien (zie foto's). Eenmaal in New Jersey hebben we eerst de douane, daarna de verscheper, en vervolgens het warenhuis waar de bijbels lagen, bezocht. Tussen die drie instanties was het 20 min. rijden. Niet echt efficient hier. Het wegdek is hier trouwens ook abominabel. Niet voor niks dat alle Amerikaanse auto's zulke enorme veren hebben. Er zitten rustig kuilen in de weg van 15 cm! Zowel op de tolweg als door de stad. Toen de heftruckchauffeur van het warenhuis ons alle dozen had bezorgd en wij ze in de U-Haul hadden geladen, overhandigde oom Pieter nog een City Bible aan de chauffeur als bedankje. 

Terug probeerden we een geschikt eettentje te vinden. Dunkin Donuts, Starbucks, Macdonalds, Subway, Five Guys, Wendy's,etc. Alles werd gewikt en gewogen in onze beslissingen totdat we erachter kwamen dat we al de winkels al achter ons hadden gelaten en bijna thuis waren. Dus besloten we de eerste de beste te nemen die we tegen kwamen. Dat was de Wendy's. Dus ik heb lekker aan hamburger met patat op. Om 14:00. Het is echt een vreemde gewoonte van de Amerikanen om achter elk menu te zetten hoeveel calorieen het bevat. Naar mijn idee is dat alleen maar ongelooflijk afschrikwekkend. Toch was het al ontzagelijk druk bij de Wendy's. Ik begin echt al een Amerikaan te worden: 1. M'n Engels wordt extreem plain, simple en met een straattaal accent wat hier in Brooklyn veel voorkomt. 2. Ik begin met geld te smijten. Toen we ff gingen pinnen in een pharmacy besloot ik spontaan een nieuwe zonnebril te kopen want m'n andere zonnebril is eigenlijk een racefietsbril. Ook een flink menu bij de Wendy's kon er wel vanaf. 3. Zoet, vet en veel eten gaat er moeiteloos in. Vanochtend twee enorme borden cereal, vanmiddag Wendy's en vanavond pizza. Zo gaat dat hier.

Toen begon het onheil. Oom Pieter en tante Alike gingen naar een concert. Ik zou met de kinderen eten en ze naar bed brengen. Dus een pizza in de oven gebakken. Dat lukte. Eten: Boaz wou op de grote stoel, wat ik oogluikend toeliet. In mijn oppasdidactiek is zelfstandigheidsbevordering een grote rol toegewezen. Na het eten moest ik over de tiende plaag vertellen, 'blood on the door' zoals Channah en Boaz dat noemden. Oom Pieter vertelt iedere ochtend en avond zeer uitgebreid een bijbelverhaal bij het eten. Hij doet dit uitvoerig, in begrijpelijk taal en met vele toepassingen. Channah en Boaz zien er altijd helemaal naar uit. Aangezien ik niet wist hoe ik ooit aan het niveau van oom Pieter moest tippen besloot ik heel bijbelgetrouw vers voor vers te gaan lezen, met enkele aanpassingen van de tekst om de begrijpbaarheid te bevorderen. Het resultaat was wat wij tegenwoording de Bijbel in de Gewone Taal noemen.  Een andere naam voor deze vertaling zou misschien Kinderbijbel moeten zijn. De kinderen vonden het zeer interessant, wat mij stimuleerde. Mijn uitbreidingen op het verhaal werden steeds uitvoeriger. Toen ik aan het eind vroeg of ze het gesnapt hadden was het antwoord gelukkig nog steeds ja. So far, so good. Toen ik de afwasmachine aan het inruimen was, klonk mij een zeer onaangenaam bekend geluid in de oren. Ik spoedde me naar het raam: Fire Fighters again. Weer twee enorme trucks. Na mijzelf wat moed ingesproken te hebben racete ik naar beneden om de brandweerlieden te woord te staan: Geen commentaar, ja alles goed, niks aan de hand, kan weer vertrekken, allemaal helemaal kaduuk dat alarmsysteem, al twee dagen zo, blablabla. Toen kwamen Channah, in haar schooluniform, en Boaz, in zijn onderbroek, naar buiten rennen. De Fire Fighters, dat vinden wij leuk!!! Ik dus niet. Maar goed, ze zouden en moesten buiten blijven staan totdat de fire fighters vertrokken. Op het laatst nog met ze staan zwaaien naar al die zwaarbeladen lui. Toen was er geen houden meer aan. Ze werden helemaal druk. Springen, dansen, jennen, wegrennen, alles. Ik sleurde ze mee naar binnen, naar hun kamer. Daar rende ze omstebeurt weg, zodat ik ze telkens moest terughalen. Het pyjama aantrekken kostte een kwartier. Toen kwam ik erachter dat Boaz een luier om moest. Zucht. Tanden poetsen was ook geen succes. Eenmaal op bed kostte het me 10 minuten om ze aan het zingen te krijgen. Toen heb ik nog een half uur staan preken dat ze stil moesten zijn, maar ze bleven gillen en zingen. Toen ik de deur deed was het stil op de kamer. Op de kamer wel, want buiten hoorde ik in de verte weer iets bekends. De wanhoop drong langzaam tot mij door. Zou deze sirene weer voor ons komen? Ja, natuurlijk, daar waren ze weer. Het blijft me verbazen dat ze dan toch met bijlen en stokken uit die auto blijven komen rennen. Ik sprintte weer naar beneden. Nog nooit heb ik zo snel achter elkaar twee persconferenties gegeven. De brandweerlieden waren zeer gemoedelijk. Of ik de security wou bellen om het alarm uit te laten schakelen. Dat beloofde ik. Toen begonnen ze te vragen waar ik vandaan kwam. Holland. Ach so... Ik verontschuldigde me direct voor mijn accent, maar dat was geen probleem. De volgende vraag: What is your last name? Van Dieren. Dat vonden ze zeer gek klinken. Ik legde uit dat dat in het Engels 'Animals' is, waarop een geestige brandweerman de opmerking maakte dat er vandaar zo'n groot hek om het gebouw stond. Gelukkig kon ik er nog om lachen. Vervolgens zwindde ik met gepaste spoed naar binnen om de security te bellen. De man was zeer vriendelijk en vroeg om een password. Dat had ik dus niet. Dus ik besloot tante Alike te bellen. Nam niet op. Daarna Pieter's nummer op de laptop weten te vinden (de halve laptop gehacked), maar die nam ook niet op. Opnieuw Alike bellen deed uiteindelijk uitkomst blijken. Het password werd gegeven en opnieuw werd de security aangeroepen. Ondertussen hoorde ik alweer sirenes.Wanhoop sloeg om in boosheid wat snel weer transformeerde omdat de brandweer ergens anders moest zijn. De security schakelde nu snel de alarmdoorverbinding naar de brandweer uit, waardoor ik het meisje hartelijk kon danken en de telefoon erop smeet. Oppassen is volgens mij nog nooit zo enerverend geweest. Ik kan het niemand aanraden. 

Later meer. Vergeet niet de foto's te bekijken. Bedankt voor de moeite voor het lezen. Als het soms wat saai is, komt dat omdat ik nu verschrikkelijk op ben. Excuses. Zie reacties tegemoet!

Mr. NY-gangster