De eerste indrukken... (zondag 26 april)

Dag lezers,

Allereerst bedankt voor de fijne-reiswensen en al de reacties. Op dit moment lig ik languit op de bank Bach te luisteren, vergezeld met getsjingel van oom Pieter die beneden achter de piano zit, Channah en Boaz die geld tellen en tante Alike die kookt. Een zeer moderne symfonie. 

Gisteren verliep de vliegreis gesmeerd. Nadat ik mijn koffer had ingeleverd was ik snel door de douane en controle heen. Bij de gate heb ik een uur getracht een boek te bestuderen, wat deels slaagde. De vlucht boardde op tijd en ik stond vrij vooraan. In het vliegtuig zat ik naast een Amerikaanse vrouw, een zogenaamde tientonner. Ze begon direct met 'crispy's' te strooien, dus het boterde direct tussen ons. Ik  stak van wal in mijn beste Engels en begon met haar in rap tempo in het Engels te converseren. Ze was zeer aardig een we hebben lang zitten leuteren. Aangezien ze m'n Engels 'excellent' vond vroeg ze of Engels in NL soms 'mandatory' was. Tja, zeg dat wel.... Boven Heathrow moesten we ff in de wacht, wat ik totaal niet erg vond, want achter ons vloog een reusachtige A380 van Fly Emirates die ik prima kon zien. M'n overstap verliep ook uitstekend. Binnen het uur was ik met de bus verreden, en had ik een halve marathon afgelegd  naar de verste gate van terminal 3. Aldaar stond tot mijn grote verbazing een piano. Maar nog leuker, er stond op: ' play me' . Dus ik trok de stoute schoenen aan en bracht Brahms ten gehore. Niet dat iemand kon horen dat het Brahms was, de piano viel van ellende uit elkaar. De pedalen vlogen door de terminal toen ik ze intrapte, en de toetsen hadden ook hun beste tijd gehad. Dus ik besloot na Brahms direct te stoppen om te voorkomen dat ik zou worden aangeklaagd voor het openlijk mollesteren van een instrument. Het boarden bij de gate verliep soepel. Het vliegtuig was bomvol. Ik geloof zo'n 350 mensen in de 777-300. We hadden zo'n interactief techniekspeeltje voor ons wat voorzag van films, games, reisgegevens, etc. Dit alles zorgde ervoor dat de reis snel verliep. Over het eten viel niet te klagen. Ze zijn drie keer langsgekomen met eten en vijf keer met drinken. Dat is nog eens service. Ik zat op de vleugel bij het raam, naast twee Russen. Ik begon al aan het begin van de reis vriendelijk te knikken en te glimlachen, maar wat grimassen konden er niet vanaf. Alleen toen ik het gaatje voor mijn oortelefoons niet kon vinden was de vrouw zo vriendelijk mij te helpen. Wat techniek betreft lopen de Russen niet achter. Ze bestelden tot drie keer toe rode wijn wat ervoor zorgde dat ik het risico te groot achtte om over ze heen te stappen om ff wat boodschappen te doen. Dus ik heb lekker zeven uur non-stop gezeten, want de beenruimte was zeer groot, het was net business class! De vlucht ging sneller dan gepland, we waren om 19:10 local time al aan. Binnen het half uur was ik door de douane, m'n portemonnee direct ook een stuk lichter, en had ik m'n koffer. Buiten moest ik even wachten. Na tien minuten zag ik een oude witte Ford-sloep aankomen. Dat was Pieter. Onderweg waren we dusdanig in gesprek dat we de afslag miste, hetgeen Alike later vermeldde als zijnde zeer vaak voorkomend bij oom Pieter. Al met al, na een uur, om 21:00, waren we in Emmanuel House. Na een smal steegje doorgereden te zijn met aan beide kanten van de auto 3 cm ruimte kwamen we uit bij de achterkant van het complex. We liepen naar boven alwaar ik tante Alike ontmoette, dat houdt in: ik zag eerst een enorme bol, waarachter Alike liep. De baby is echt al een Amerikaan. De koffer die ik in twee weken had ingepakt was binnen vijf minuten uitgepakt. Na wat geklets ben ik gaan slapen op Boaz' kamer. 

De nacht verliep redelijk wel. 's Ochtends om 06:00 wakker. Ik hoorde Channah tegen Boaz roepen: wakker worden, Timon is here. Showtime voor mij. Dus ik loop op kousenvoeten naar de kamer alwaar de twee boefjes gebroederlijk vergaderden. Ze vlogen op me af. Tja, en dan weet je het, het duurde nog twee uur voordat we zouden gaan eten. Dus ik moest en zou met ze spelen. Twintig keer Farao, Mozes en Aaron gespeeld, het is hier namelijk net Pesach geweest. Daarna David en Goliath 15 keer, vervolgens 5 rondjes door de hal geracet en tenslotten als muilezel gefunctioneerd. Toen ze m'n kamer wilde zien had ze binnen enkele seconden de nauwkeurig verstopte cadeautjes al gevonden. Jammer. Maar goed, niet getreurd, pak maar uit. Kikker-dvd voor Boaz en letterspel voor Channah. Beiden in de gloria. Channah al volop bezig met haar spel, ook tot groot genoegen van mama. Daarna hebben we wafels, broodjes en boterhammen op. Echt een feestmaal! 

Tijdens de reis naar de kerk kwamen we door een wijk waar iedere burger letterlijk een zwartkijker genoemd kan worden. Waar je ook kijkt, overal orthodoxe joden. In de kerk ontmoette ik vele zeer hartelijke mensen van alle mogelijke culturen. Er werden drie mensen gedoopt in het nieuwe doopbad. Daarna hebben we nog gepraat met dominee en verschillende gemeenteleden. Allemaal zeer aardig! Toen was het tijd voor de onderneming. We hadden het er al over gehad: als het even kon, zou ik op het orgel gaan spelen. Dus ik glipte er met Channah tussenuit naar de kerkzaal. Aldaar kostte me het 15 min om het enorme orgel aan de praat te krijgen. Na wat dissonant gefreewheel begon ik Bach te spelen. Channah was alreeds de galerij opgeklommen en schreeuwde mij haar ervaringen van dat standpunt toe. Toen ik het eerste stuk had afgerond besloot ik om met verschillende 16-voeten op het klavier en zelfs aangehangen klokkenspel een fuga in C van Bach te spelen. Na het goede tempo bepaald te hebben begon ik met bijna vol orgel aan dit monumentale werk. Het klonk heerlijk en helemaal in de muziek verzonken vlogen de noten uit de pijpen. Na enkele minuten kwam ik aan bij de slotinzet van het pedaal met de herhaling van het thema. Ik maakte me op om nog meer registers open te trekken om langzaam maar duidelijk de laatste inzet te laten horen. Het grote moment was bijna daar en ik trok al aan de rem om de inzet nog beter tot z'n recht te laten komen. En daar was het grote moment van de inzet: Boem boem boem, tsjeng bam, boem, boem, bam, tsjengk (niet letterlijk, dit is meer een sfeerimpressie). Verschrikt keek ik naar mijn registers. Nee, er zat geen drumstel op dit orgel. Dus besloot ik om mijn ogen van het klavier af te halen en een blik in de kerk te werpen. En daar zat Channah achter het drumstel. Ik zag eigenlijk alleen maar een blonde haarbos, maar ik wist dat het Channah was. Het lawaai was oorverdovend. Het hele orgel viel weg. Het was dat ik mijn handen bekeek anders had ik echt gedacht dat er niet meer op het orgel gespeeld werd. En Channah was vastberaden niet te stoppen voor ze haar oorverdovende drumsolo had gedaan. Dus ik besloot na het slotakkoord te stoppen en rustig te wachten. Verschrikt kwam een lid van de band binnenlopen, maar hij ontdekte ook al snel dat Channah talent had en liet haar begaan. Na haar drumsolo en een oorverdovend applaus kwam hij naar me toe. Of ik een organist was. Ja. Dus ik speel een deuntje voor hem, vond hij wel aardig. Nu wist ik wel dat je in Amerika snel carriere kon maken, maar dit was wel heel erg snel. Hij vroeg me of ik volgende week mee in de band wou spelen. De zogenaamde organist van de band. Schijnbaar is dat hier heel normaal. Dus ik trok mijn allerprofessioneelste gezicht en verzekerde hem dat het geen probleem moest zijn. Om kort te zijn, volgende week verzorg ik de achtergrondmuziek tijdens de Communion. Daarna speelde ik nog wat op de piano, begeleid op het drumstel door een professionele Chinees met een enorm parkeerterein in zijn mond. Hij en ik gingen helemaal los en zijn vastbesloten volgende week verder te gaan. Na afscheid genomen te hebben van de gemeente vertrokken we terug naar huis. Aldaar hebben we cake met slagroom gegeten, die Alike speciaal voor mijn komst gemaakt had. Het avondeten was heerlijk en de vermoeidheid bij een iegelijk onder ons was groot, wat resulteerde in een vroege gang naar de slaapkamer. 

Later meer. Bekijk voor de aardigheid de foto's. Ik heb er enkele op bij ' foto's' gezet. Ook hier geldt: later meer.

Mr. NY-gangster